Lezersrecensie
Het verleden is niet echt, we maken onszelf dat wijs
"We are still children inside: the same fears, the same joys. We just get taller, and better at hiding things..."
Net als in the Chalkman - De Krijtman, zien we in the Taking of Annie Thorne veel van de symboliek vanuit De Krijtman terug. : de krijtjes (-tekeningen), de speeltuin, het schoolplein, met daarnaast natuurlijk het groepje 'misfits' die dagelijks met pesterijen, en sociale uitsluiting binnen de schoolmuren moet zien te dealen, waarbij Tudor laat zien dat een klaslokaal niet meer is dat een ponsmachine voor het latere maatschappelijk functioneren van de leerlingen.
Terug zijn ook de pestkop, de nerd, het meisje, en de Joris Goedbloed, die wel observeert, maar niets doet, en niet bij machte is het tij te keren.
De ik-verteller keert op volwassen leeftijd terug naar het trieste en desolate mijnwerkersdorpje Anhill, en al snel wordt duidelijk dat zijn komst niet op prijs wordt gesteld. Misschien dat sommige dingen gewoon beter vergeten kunnen blijven.... want 'what comes back is not always what left...'
Ongekend fel neemt Tudor hier stelling over de vaak (traumatische) gevolgen van pesten. Bij zijn terugkeer constateert de hoofdpersoon dat er na al die jaren van zijn afwezigheid weinig is veranderd op school: dezelfde etterpakken, dezelfde misfits..., dezelfde klojo's die ermee weg lijken te komen... .. 'We like to pretend that we learn from our mistakes, but we don't. We never do and we never will...'
Flashbacks wisselen zich af tussen jeugd, school, en volwassenheid. Oude trauma's, schulden, nog een te vereffenen rekening, geheimen... met iedere stap die de hoofdpersoon zet om antwoorden op zijn vragen te krijgen, vallen er meer skeletten uit de kast.....want 'places have secrets too, you just have to dig to find it."
Het boek ademt dezelfde sfeer uit als de oorspronkelijke verfilming van Stephen King's IT van de jaren '70/'80.
Met hier en daar wat irritante tegeltjeswijsheid tussen de regels door, die mijns inziens niet veel aan het verhaal toevoegen, heeft Tudor opnieuw een King 2.0 afgeleverd. Annie Thorne heeft nét dat ietsje meer 'gothic' dan het oorspronkelijke verhaal, wat overigens tot op de dag van vandaag mijn favoriete boek van Stephen King is. (* note: dit boek wordt opnieuw uitgebracht en verfilmd).
Een prima suspense thriller voor een regenachtig weekend, met als onderliggende thema's volwassen worden, en verantwoordelijkheid nemen. Want met de Dood valt niet te spotten.
Net als in the Chalkman - De Krijtman, zien we in the Taking of Annie Thorne veel van de symboliek vanuit De Krijtman terug. : de krijtjes (-tekeningen), de speeltuin, het schoolplein, met daarnaast natuurlijk het groepje 'misfits' die dagelijks met pesterijen, en sociale uitsluiting binnen de schoolmuren moet zien te dealen, waarbij Tudor laat zien dat een klaslokaal niet meer is dat een ponsmachine voor het latere maatschappelijk functioneren van de leerlingen.
Terug zijn ook de pestkop, de nerd, het meisje, en de Joris Goedbloed, die wel observeert, maar niets doet, en niet bij machte is het tij te keren.
De ik-verteller keert op volwassen leeftijd terug naar het trieste en desolate mijnwerkersdorpje Anhill, en al snel wordt duidelijk dat zijn komst niet op prijs wordt gesteld. Misschien dat sommige dingen gewoon beter vergeten kunnen blijven.... want 'what comes back is not always what left...'
Ongekend fel neemt Tudor hier stelling over de vaak (traumatische) gevolgen van pesten. Bij zijn terugkeer constateert de hoofdpersoon dat er na al die jaren van zijn afwezigheid weinig is veranderd op school: dezelfde etterpakken, dezelfde misfits..., dezelfde klojo's die ermee weg lijken te komen... .. 'We like to pretend that we learn from our mistakes, but we don't. We never do and we never will...'
Flashbacks wisselen zich af tussen jeugd, school, en volwassenheid. Oude trauma's, schulden, nog een te vereffenen rekening, geheimen... met iedere stap die de hoofdpersoon zet om antwoorden op zijn vragen te krijgen, vallen er meer skeletten uit de kast.....want 'places have secrets too, you just have to dig to find it."
Het boek ademt dezelfde sfeer uit als de oorspronkelijke verfilming van Stephen King's IT van de jaren '70/'80.
Met hier en daar wat irritante tegeltjeswijsheid tussen de regels door, die mijns inziens niet veel aan het verhaal toevoegen, heeft Tudor opnieuw een King 2.0 afgeleverd. Annie Thorne heeft nét dat ietsje meer 'gothic' dan het oorspronkelijke verhaal, wat overigens tot op de dag van vandaag mijn favoriete boek van Stephen King is. (* note: dit boek wordt opnieuw uitgebracht en verfilmd).
Een prima suspense thriller voor een regenachtig weekend, met als onderliggende thema's volwassen worden, en verantwoordelijkheid nemen. Want met de Dood valt niet te spotten.
3
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Sandra
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
