Mooi, maar ook wat vlak

Natuurlijk veel gelijkenis met de huidige pandemie, hoewel de pest veel agressiever was. Ik vond het knap dat een schrijver de protesten van de bewoners heeft 'bedacht', wat je nu ook om je heen ziet. En dat hij uitlegt dat er eerst gesproken werd over gelijkheid onder de mensen (de epidemie treft iedereen ongeacht geslacht of rijkdom), maar dat uiteindelijk juist de ongelijkheid vergroot lijkt te worden. Rijke mensen hadden genoeg eten, armen niet. Opmerkelijke vergelijkingen die ik zie bij de huidige pandemie.
Maar ik vond het boek ook erg beschrijvend, weinig emotioneel. Het was ook de bedoeling om geen meningen weer te geven, maar het viel me ook op dat er vooral geschreven wordt over de sfeer in de stad, het weer, de kleuren van de huizen en veel minder over de gevoelens van mensen. Waar dat wél gebeurde, vond ik het boek veel indringender. Bijvoorbeeld het gesprek tussen de dokter en Rambert, waarbij Rambert vertelt hoe hij is geworden wie hij is. Dit gaat over zijn jeugd en de gevolgen. Dat vond ik ontroerend en ik voelde bijna hoe ze daar zaten en wat er gebeurde.
Een andere kanttekening vond ik dat sommige analyses van mensen soms zo ingewikkeld waren dat ik ze nauwelijks nog begreep. Bijvoorbeeld, in hetzelfde gesprek, als Rambert uitlegt waarom je impliciet mensen doodt als je tegen de doodstraf bent, ik begreep het niet. Gelukkig waren het niet te veel van dit soort analyses, want ze leidden mij nogal af en ik kreeg de neiging het boek weg te leggen. Maar gelukkig heb ik het uitgelezen, want zo goed was het boek zeker.