zo herkenbaar geschreven

Als moeder van een gehandicapte zoon dacht ik dat Jaap Robben zelf een gehandicapte broer heeft. Maar nee, zijn ouders werkten in de gehandicaptenzorg en hij heeft uitermate scherp geobserveerd.
En juist het perspectief van het broertje is zo sterk. En dus ook (gelukkig) in eenvoudige woorden en korte zinnen. Het legt goed bloot hoe een heel gezin getroffen wordt door een gehandicapt kind, hoe een relatie daaronder kan lijden, hoe andere kinderen emotioneel verwaarloosd kunnen worden als je niet oplet, hoe karakters verscherpt worden (waar je in een normale relatie nog wel eens iets kunt verdoezelen). Er is geen goed of fout, dat laat de schrijver ook goed zien, de ene mens is nou eenmaal wat verantwoordelijker dan de ander. Is de instelling fout omdat die de broer vol medicatie stopt, waardoor hij zich niet ontwikkelt? (Vanuit ouderperspectief? Vanuit het perspectief van de instelling?) Is de moeder fout die zich (theatraal vind ik) concentreert op haar oudste zoon? De vader die niet gewend is aan anderen te denken? Brian die Selma leuk vindt? Wat een prachtig boek.