Geruststellend

‘Het veld’ is de titel van het boek van Robert Seethaler, maar tevens het oudste deel van het kerkhof van Paulstadt. Voordat het een begraafplaats werd was het braakland van een veeboer. Voor het vee deugde dit stuk land niet, voor de doden was het nog goed genoeg.

“Hij dacht dat de mens misschien pas voorgoed kon oordelen over zijn leven als hij zijn sterven achter de rug had.”

Een paar keer per jaar kom ik op een (oude) begraafplaats. Als ik op vakantie ben loop ik graag even langs de voor mij anonieme graven terwijl ik mij afvraag wie de mensen waren die daar begraven liggen, hoe ze leefden en of ze gelukkig waren.
Negenentwintig mensen uit dit boek vonden allemaal hun laatste rustplaats op hetzelfde kerkhof, ‘het veld’. Allemaal vertellen ze hun verhaal, als een soort gedachten uit hun graf. Soms zijn het korte herinneringen, soms een wijsheid die wordt meegegeven en soms zijn ze wat verwarrend. Iedere lezer van dit boek zal geraakt zijn door andere verhalen. Hanna Hein, Susan Tesler, Herm Leydicke en Annelie Lorber hebben mij het meest geraakt.
Het is geruststellend dat Seethaler deze fictieve doden een stem heeft gegeven na hun dood.

“Ik ben gewoon uit het leven gevallen. Precies zoals je het leven in valt, val je er ook weer uit. Er is een gat en dat moet je vinden. Of je tast net zo lang rond in het donker, tot je erin valt. Hoe dan ook, het lukt altijd.”