Boeiende en diepgaande verweving van technologische mogelijkheden in heden en verleden

Het verhaal van Frankusstein start in de 19de eeuw, bij Mary Shelley en haar echtgenoot, die samen met Mary’s stiefzus Claire gevlucht zijn en uiteindelijk met Lord Byron en Polidori terecht gekomen zijn in de buurt van Genève in Zwitserland. Het wordt een regenachtige zomer, waardoor de artistiekelingen het huis amper verlaten, maar wel veel tijd doorbrengen met wijn drinken, discussiëren en filosoferen. Het is tijdens die regenachtige zomer dat Mary het idee krijgt voor haar bekende roman, Frankenstein.

Naast het deel van het verhaal dat zich in het verleden afspeelt, is er ook een hedendaags deel rond robots, artificiële intelligentie en de mogelijke opportuniteiten en gevaren die deze ontwikkelingen met zich meebrengen.

In het begin van Frankusstein was het even wennen om de verschillende personages te leren kennen en uit elkaar te houden. Na een tijdje gaat de lezer de uiteenlopende persoonlijkheden echt waarderen.

Bepaalde passages uit het boek zijn echt hilarisch (geavanceerde seksrobots ,de verkenning van dat welbepaalde marktsegment, mogelijke opties waar klanten naar zouden kunnen vragen en wat er precies gebeurt als deze robot-dames onverwacht aangezet worden zorgen meermaals voor een (luidop) lachje bij de lezer). Naast deze luchtigere delen is er ook de meer diepgaande discussie en redenering die de personages voeren rond kunstmatige intelligentie en hoever hiermee gegaan kan worden. De auteur geeft genuanceerde argumenten voor beide kanten van de A.I.-medaille.

Wat het verhaal extra boeiend maakt is de verweving tussen de personages in de tijd van Shelley en in de hedendaagse tijd. Alle personages komen op de één of andere manier wel terug, niet helemaal identiek, maar toch nog met gelijkaardige kenmerken. De auteur is er bovendien in geslaagd om echt wel alle personages (van Claire, tot Ron, tot Shelley, tot Frankenstein zelf…) op een interessante en gelaagde manier neer te zetten. Ze hebben allemaal hun kantjes, maar eigenlijk kan je voor elk personage op zich toch een vorm van sympathie krijgen als lezer.
Het verhaal eindigt met een mooie apotheose, die nog wat heerlijke vragen openlaat en waaruit blijkt dat lang niet alles verklaard kan worden.
Een boek waar je best de tijd voor neemt en waarvoor je nog een medelezer kan zoeken, zodat de discussies en filosofische redeneringen gewoon kunnen doorgaan. Zowel tijdens het lezen van het boek als lang nadat je het hebt weggelegd. Om vervolgens aan Politeia van Plato te beginnen.