Duister en grimmig

Neil Gaiman kan in Coraline opnieuw heerlijk vertellen. Hij weet zijn lezers moeiteloos in dit bijzondere boek te krijgen en daar ook te houden. Het is duister met een grimmige sfeer, terwijl we ook worden voorzien van jeugdige wijsheid. De personages intrigeren op een griezelig herkenbare manier. Ze zijn niet alleen heel indrukwekkend, ze zijn ook nog eens heel bruisend.
Er is sprake van veel voorspelling, een gegeven dat de verhaallijn zijn unieke karakter geeft. Ook deze keer heeft illustrator Chris Riddell de adembenemende tekeningen verzorgd, afbeeldingen die al dan niet ongemerkt de nodige huiveringen opwekken. Het is een verhaal waarin andere dimensies met gelaagde boodschappen centraal staan. Het begrip voodoopop en denkbeeldige monsters heeft hierin een zeer opmerkelijke draai gekregen. Manipulatie en het zaaien van twijfel vormen hier de rode draad. Daarnaast nemen angst en anders zijn een loopje met de lezer, waarbij er slim gebruik wordt gemaakt van vreemde illusies en goed gevonden symboliek. De schrijver weet tot het laatste moment geheimzinnig te blijven over wat Coraline’s andere vader en moeder daadwerkelijk zijn. Het gaat dan ook over een ontdekkingsreis naar het vinden van jezelf.
Opnieuw komt diversiteit, al dan niet subtiel in enkele bijrollen, aan de orde. Emoties kunnen hier niet ongemoeid in blijven, deze komen dan ook kalm tot uiting. Het bevat een ruime selectie aan metaforen. Pittige invalshoeken voor een verhaal dat zich vooral op de jeugd richt, maar zeker niet onmogelijk of ronduit saai. De fantasie prikkelt op een uitzonderlijke manier. De auteur brengt zijn lezers spelenderwijs naar een einde vol spannende afschuw, waarbij er alles op alles wordt gedaan tot zelfredding. We zijn het dan ook met auteur Terry Pratchett eens, want dit is een waar meesterwerk. Absoluut Gaiman op zijn geniaalst.