Missie

Holly Black weet haar lezers te boeien met het verhaal over een wisselkind in De gestolen erfgenaam. De lezer krijgt niet de indruk middenin een verhaal te stappen. Er worden wel verwijzingen naar de Elfhame- serie gemaakt. Het boek is ook prima te volgen wanneer de lezer de Elfhame- serie niet gelezen heeft.  Ten opzichte van de Faerie- trilogie brengt de schrijfster wel de nodige diepgang in de wereld van de elfen, en valt er iets beter met de personages een klik te maken. Ondanks dat het een cross-over van de sterfelijke mensenwereld lijkt te zijn, wordt dit snel duidelijk. Als de lezer een beetje oplet, kunnen er zelfs verwijzingen naar sprookjes in opduiken. Het mag duidelijk zijn hoe en waardoor Black zich heeft laten inspireren. Er is wel enige herkenning vereist als het om opmerkelijke wezens gaat. Sluaghs, gancanaghs, pixies, en glaistigs tieren onder andere welig. De schrijfster doet haar best om een gedegen beeld van deze wezens te geven.
Ren en prins Eik hebben duidelijk hun jeugd met elkaar doorgebracht, en dat is te merken in het hoe ze met elkaar omgaan. De missie is vooral gericht op het redden de vader van prins Eik, waarbij hij de hulp van Ren nodig heeft. Hierbij zullen ze uiteraard een aantal hindernissen moeten passeren. Hoewel er in de eerste helft dus al veel over de wereld duidelijk wordt, lijkt het daarna toch weer wat in te zakken. De lezer zal toch weer snakken naar een beetje extra spanning. Opnieuw is het dan ook niet een boek dat voor iedereen is weggelegd. Black leidt haar lezers naar een solide ontknoping. Verreweg één van de betere boeken van de auteur.