Te dik bovenop

Waar het bij Versplinterd verlangen nog door de vingers kon worden gezien, lijkt het bij Versplinter vertrouwen helemaal de plank mis te slaan. De manier van hoe Emma Zegers schrijft is niet stroef of extreem tenenkrommend en dat heeft enige hoop op de verhaallijn gegeven. Echter was er een ding wat vanaf het begin is opgevallen en dat de hoeveelheid stereotypen die negatief zijn bejegend in het gehele boek. Dat wekt nogal behoorlijk wat aan stigma’s op. Het ligt er zogezegd te dik bovenop en enige ergernis bij de lezer kan dan ook niet uitblijven. Jammer, want zoveel negativiteit omtrent stereotypen was niet nodig geweest en voegt helemaal niets aan het verhaal toe. Een aantal stereotypen was helemaal niet zo erg geweest als ze het er niet te dik bovenop had gelegd. Begrijpelijk is het dat de schrijfster heeft geprobeerd om haar personages meer diepgang te geven. Dat is iets wat ze naar inzien te veel heeft toegepast, waardoor er juist ongeloofwaardigheid is ontstaan en clichés niet zijn voorkomen. Lezers zijn dan ook geneigd om het boek vroegtijdig aan de kant te gooien en dat is jammer, want over de emoties is nu wel beter nagedacht. Daarom kan een drie sterren eigenlijk niet meer. Vandaar twee-en-een-halve ster.