Sleept je aan je haren mee de afgrond in

Kun je de eerste twee bronvertellingen uit de wereld van Bloedwetten nog novelle of novelette noemen, de derde bronvertelling 1000 Nachten uit 2019 is een heuse roman geworden. En dat is niet het enige verschil met de boeken uit de Bloedwettenreeks. Ook de schrijfstijl wijkt volledig af. Voorheen beschreef Sophia Drenth de gebeurtenissen in de verleden tijd en maakte ze gebruik van een (wisselende) personale verteller.
Met 1000 nachten breekt ze met deze gewoonte: ze schrijft in de tegenwoordige tijd en hanteert een ik-verteller. Dat heeft flink wat invloed op de beleving van de lezer waardoor deze bronvertelling meer is dan enkel een leuk naslagwerkje voor de fan. 1000 Nachten is een heuse meeslepende roman die de lezer bij zijn haren grijpt en mee de afgrond in sleurt.

Een wonderschone blonde en hooggeboren jongedame uit het Hoge Noorden is met een karavaan onderweg naar haar aanstaande echtgenoot, ergens ver weg in de woestijn. Haar vader heeft haar uitgehuwelijkt en broer Einar begeleidt haar tijdens haar reis naar een nieuw bestaan. Wanneer het verhaal begint is de karavaan overvallen door mannen gehuld in lange gewaden en met bedekte gezichten. Haar bedienden zijn doodsbang maar zelf heeft ze geen idee wat haar te wachten staat. Ze besluit te ontsnappen maar haar poging lijkt tot mislukken gedoemd. En dan staat ze voor de meedogenloze zwarte koningin die haar een onmogelijke keus biedt. Sterven of 1000 nachten dienen in gevangenschap en dan….

Hoewel hoofdpersoon Katine LaSoeur aanvankelijk overkomt als een Young Adult held met nogal wat onvolwassen arrogante trekjes, verandert ze langzaam in een interessante volwassen vrouw met groeiend zelfinzicht. Haar opstandigheid tegen het lot en tegen autoriteit is eerst nog wat puberaal en meer emotioneel en impulsief dan doordacht. Ook vindt ze het vanzelfsprekend dat iedereen naar haar pijpen danst. Maar de omstandigheden dwingen haar om te overleven en daarom de keuzes die ze maakt eerst te overdenken. Ze is nog steeds heel emotioneel maar haar karakter is groeiende. Zo bedenkt ze manieren om aan bà’rash te komen ( gedroogd bloed van een gemaakte) zodat ze een dierbare kan helpen om te overleven.

De spanning in dit vampierenverhaal zit dan ook niet alleen in actie en gebeurtenissen maar wordt grotendeels veroorzaakt door de emoties en innerlijke worstelingen van Katine. Ze sleept ons mee in bloederige avonturen en diepe innerlijke worstelingen en het zijn haar onverwachte keuzes die je aan het boek gekluisterd houden.
Toch is dit boek niet bepaald een zoetsappige Feelgood roman. Daar is het horrorgedeelte veel te groot voor. Het zit vol martelingen en er is sprake van buitensporig seksueel misbruik. Het bloed vloeit meer dan rijkelijk en voor de connaisseurs…een dp’tje wordt niet geschuwd. De benaming FeelBad-roman zou daarom beter passen ware het niet dat je na het dichtslaan van het boek achterblijft met een gevoel van respect en bewondering voor deze hoofdpersoon.

Zit er dan ook een boodschap in het verhaal? Ja, min of meer wel. De schrijfster onderzoekt de vraag hoe ver je mag gaan voor liefde. Mag je daarvoor alles opofferen?
Maar er is ook sprake van een onderliggende vraag: in hoeverre offer je jezelf echt op voor een ander? Is dat echt uit liefde of uit eigenbelang omdat je de ander niet wilt verliezen. Dat zijn moeilijke levensvragen voor een mens en Katine wordt daar al vroeg in haar leven mee geconfronteerd. Ze neemt bewonderenswaardig moedige besluiten en wordt daardoor een ware heldin.

Het moderne maar rijke taalgebruik van Drenth is prachtig en het versterkt de beleving van Katine’s emoties. Het wat stijvere taalgebruik uit Vonnis lijkt de schrijfster definitief van zich afgeschud te hebben. Het maakt het echter lastiger om uit te vinden in welke tijdspanne het verhaal speelt. 1000 Nachten is op geen enkele wijze in de tijd te plaatsen en daarom weten we ook niet hoe lang de onsterfelijke Madame Katine al op aarde resideert. Men vraagt een dame natuurlijk niet naar haar leeftijd maar de nieuwsgierigheid (daarnaar) is zeer zeker geprikkeld.

De taal van de Ath’vacii komt in dit boek meer tot leven dan in de vorige boeken. Wellicht is dat omdat de lezer door de vertelstijl dichter op het personage zit waardoor de gebruikte zinnen een directe en diepere betekenis krijgen voor zowel de hoofdpersoon als de lezer. De betekenis van bijvoorbeeld het zinnetje Soi bà’rash ( Ik ben genade) verandert naarmate de hoofdpersoon leert en verandert. Het krijgt in elke setting een andere lading, soms letterlijk en soms meer figuurlijk. Het zorgt ervoor dat je als het ware met Katine meegroeit.

Madame LaSoeur is een markante persoonlijkheid die zich in het leven niet onbetuigd laat. Ze weet zonder meer onze harten te beroeren en een snaar te raken. Ze is zowel held als anti-held in haar strijd om haar menselijkheid te behouden. Sophia Drenth brengt deze indrukwekkende dame op een meeslepende wijze tot leven in 1000 Nachten, een zeer aangename bronvertelling die als een op zichzelf staand boek gelezen kan worden. Het is een boek met een geheel unieke bekoring.