Vriendschap is een illusie

In Eeuwige vriendschap van Nele Neuhaus draait het vooral om relaties en met name om hoe goed men elkaar écht kent. De schrijfster brengt aan het licht dat ware vriendschap gebaseerd is op eerlijkheid en openheid. Met de verdwijning van Heike van Wersch en de daarop volgende dodelijke slachtoffers wordt het al snel duidelijk. Die eeuwige vriendschap blijkt een illusie.
Het speurdersteam heeft dan ook zijn handen vol aan die zogenaamde hechte vriendenkring en de familieverhoudingen binnen de uitgeverij. En ook hun eigen privéleven maakt het leven aardig ingewikkeld. Neuhaus slaagt erin om de moorden, het thema en de privélevens van het onderzoeksteam door elkaar te husselen en zonder de draad kwijt te raken tot een onverwacht en geslaagd einde te brengen. Geen enkel moment verslapt de aandacht, de schrijfster houdt de touwtjes strak in haar handen.

‘Zo noem ik de vrienden van mijn man ‘de eeuwige vrienden’. Ze kennen elkaar al bijna hun hele leven’

Dertig jaar werkte Heike al bij uitgeverij Winterscheid maar onlangs werd ze ontslagen. Nadat ze verstek liet gaan bij een afspraak, gaat een verontruste vriendin een kijkje nemen bij haar huis. Wat ze daar aantreft, is zo verontrustend dat via haar cliënt en patholoog Henning de politie wordt ingeschakeld. In het huis van Heike treft de politie een verwarde man aan en flink wat bloedsporen. Wat is er met Heike gebeurd? En waarom is ze ontslagen? Hebben haar vrienden er iets mee van doen?

Neuhaus, introduceert- zoals wel vaker - direct aan het begin een flink aantal personages. De eerste hoofdstukken zijn zo druk bevolkt dat het een flinke kluif is om ze uit elkaar te houden. Gelukkig bevat het eind van het boek een personenregister zodat de redding nabij is wanneer men het spoor bijster raakt. Het is alleen jammer om daar pas na het laatste hoofdstuk achter te komen. Dit hulpmiddel zou beter voorin het boek geplaatst kunnen worden.

De diepgaand uitgewerkte personages komen geloofwaardig over. Dit geldt zowel voor de leden van het onderzoeksteam als voor de personen die onderwerp zijn van onderzoek. Natuurlijk krijgt de vaste crew uit deze serie de meeste aandacht. Zo is hoofdinspecteur Oliver von Bodenstein weer verwikkeld in een relatiedrama en staat Pia Kirchhof hem met raad en daad terzijde.

Ook gebeurtenissen en thema’s zijn gedetailleerd weergegeven. Hoewel dialogen en vertelstijl elkaar afwisselen kauwt de schrijfster veel voor en laat ze weinig aan de verbeelding over. Naarmate het verhaal vordert is het echter juist deze stijl die het mogelijk maakt om de toenemende verwikkelingen en plotwendingen goed te volgen.

Hedendaagse thema’s zoals vriendschap, gender en veranderde man-vrouw relaties vinden hun weg naar de lezer via de uitlatingen en het gedrag van de personages. Zo laat Pia haar mening horen over een citaat van Nietzsche dat aan de muur van de uitgeverij hangt. Op de vraag of het woord vakman of vakvrouw gebruikt moet worden antwoord zij heel nuchter ’Geloof je nu heus dat je de instelling van iemand kunt veranderen doordat je de taal verandert? ‘
Wat betreft het thema vriendschap is het de onderlinge verhouding van onze speurneuzen die invulling geeft aan de vraag wat vriendschap écht is. De tegenstelling met de hechte vriendenkring is veelzeggend.

‘Toen wist ik pas definitief dat ik in het paradijs ben, maar net als in het paradijs ontbreken ook hier de slangen niet’

De moordplot is een mooi en ingewikkeld spinsel dat langzaam wordt ontward. De draden gaan allerlei onverwachte kanten op. Zo blijken gebeurtenissen uit het verleden een belangrijke rol te spelen in het heden. Geheimen komen na veel graven aan het licht en de ontknoping blijft tot het einde ongewis. De schrijfster vervlecht de moordzaak kunstig met de ontwikkelingen in de privélevens van de speurders en brengt het verhaal tot een harmonieus en bevredigend einde.
Met dit tiende deel in de serie schotelt Nele Neuhaus ons wederom een boeiend verhaal voor met interessante thema’s en een heerlijk plot.