Een beetje vlak, maar leuke wereld

Ik mocht dit boek lezen in ruil voor een recensie. Dankjewel, Johan! ik had het boek in twee dagen uit, want het leest makkelijk weg.
Laat ik beginnen met zeggen dat YA niet helemaal mijn genre is. Ik probeer het af en toe wel, maar merk vaak dat ik meer houd van het complexere denken van volwassenen dan de jeugdige naïviteit die je vaak in YA tegenkomt. Zo ook in dit boek.
Het denkende woud is een boek gezet in een toekomst waar mensen de natuur kapot hebben gemaakt, maar een woud met artificiële intelligentie is achtergelaten om de wereld leefbaar te houden. De huidige klimaatproblemen gaan Johan echt aan het hart en dat is goed te merken in dit verhaal. Het woud zorgt voor zijn mensen, geeft hen precies wat ze nodig hebben en leert ze niet meer te nemen dan dat. Maar het gras is altijd groener bij de buren. Zo ook voor de 17-jarige Lilian, die verlangt naar de dieren en planten waar ze wel over gelezen heeft, maar die niet meer bestaan. Als ze samen met haar broertje achter een geheim van het woud komt, en het woud ineens minder idealistisch lijkt te zijn dan ze dachten, vluchten ze, op zoek naar een plek waar het woud hen niet langer kan bereiken.
Hoewel het boek probeert serieuze onderwerpen aan te houden, leest het makkelijk weg. Dat is zeker een voordeel als je je richt op jongeren, Het nadeel is dat ik toch wat detail mis. Johan heeft duidelijk een grotere wereld in zijn hoofd dan dat hij eruit weet te halen. Het woud zit erg gaaf in elkaar en hij neemt de tijd om dit te laten zien door het verhaal rustig te beginnen op een 'normaal' punt in het leven van de hoofdpersoon, als alles nog bij het oude is. Helaas zien we later van een ander deel van de wereld slechts een simplistische oppervlakte en dat vind ik jammer.
Een ander detail dat sterker had gekund, is het tijdsverloop. Lilian en haar broer brengen een paar dagen voornamelijk rennend door, wat ik erg knap vind gezien ik een half uur rennen al veel vind. Eenzelfde stuk terug leggen ze later in slechts een dag af. Daarnaast lijkt Lilian erg veel dagen in haar eentje in stilte door te brengen met niksen. Waar de meeste mensen wel op zoek zouden gaan naar iets te doen of iemand om mee te praten, lijkt Lilian zich perfect te vermaken zonder ook maar iets te doen of zeggen. Die tijd had ze juist kunnen gebruiken om de wereld te ontdekken, haar emoties over haar acties te laten zien en meer diepgang aan het verhaal te geven.
Een laatste puntje dat ik twijfelachtig vind, is dat Lilian en haar broertje de eerste lijken te zijn die achter het geheim komen en daarop reageren en ook de eersten zijn die de wereld buiten het woud weten te bereiken. Gezien de manier waarop ze achter dat geheim komen, zou ik denken dat velen hen al voorgegaan moeten zijn. Toch lijkt dit niet het geval te zijn.
Deze punten komen eigenlijk op hetzelfde neer, dat ik graag meer diepgang had gezien, wat meer uitwerking van de wereld die ongetwijfeld goed in het hoofd zit van de schrijver. Dat gezegd, leest het verhaal makkelijk weg. Vanaf hoofdstuk 3 gebeurt er van alles en wil je als lezer doorlezen om te ontdekken wat er werkelijk aan de hand is en ik was erg nieuwsgierig naar hoe uiteindelijk de oplossing zou komen. Ik kan me voorstellen dat het boek voor jongeren inderdaad interessant is, omdat het snel weg leest ent och een onderwerp aansnijdt waar veel jongeren zich zorgen over maken. Het zou mooi zijn als Johan met dit boek die groep weet te bereiken.