Lezersrecensie
Een boek als medicijn voor onthaasten
Na ‘De boekenapotheek aan de Seine’ schreef Nina George het vervolg ‘Het boekenschip van Parijs’. Dit is een boek om langzaam en met aandacht te lezen. Om te genieten van de mooie, bijna poëtische, zinnen en de verschillende levenslessen. Welke overigens erg mooi zijn vertaald door Liet Kombrink.
"Een boek kan een van de vele bruggen zijn die gevoelens wegvoeren van het eenzame eiland angst."
Na vier jaar met zijn liefde Catharine in de Provence te hebben gewoond, verlangd boekhandelaar Sean Perdu terug naar Parijs en zijn leven op de Lulu, zijn boekenboot. Samen met zijn vriend Max, een kinderboekenauteur, vaart hij terug naar Parijs en zijn eigen plek aan de Seine. Tijdens de reis leggen ze, in omgekeerde volgorde, de route af die ze vier jaar geleden naar de Provence hebben genomen.
Onderweg gaat het schip op verschillende plekken voor anker en kan de boekenapotheek zijn dienst bewijzen. Hieruit volgen bijzondere ontmoetingen die Perdu mooie en belangrijke inzichten geven.
In het boek komen veel verschillende personages voor, wat soms voor verwarring kan zorgen. Ik vind het dan ook aan te raden om deel 1 eerst te lezen, om de achtergrond van de hoofdpersonages beter te begrijpen. Zij worden in dit boek namelijk verder niet heel uitgebreid uitgewerkt.
‘Het boekenschip van Parijs’ is een boek om te onthaasten en je onder te dompelen in een mooie verhaallijn vol liefde, verlies en loslaten.
Een rode lijn door het verhaal heen is ‘De grote encyclopedie van kleine gevoelens. Een naslagwerk voor boekhandelaren en boekhandelaarsters, geliefden en andere literaire farmaceuten.’ Aan het einde van ieder hoofdstuk staat een woord genoemd dat Perdu in zijn grote encyclopedie op wil nemen. Deze stukken haalden mij erg uit het verhaal. Er worden hierbij erg veel woorden gebruikt om iets te zeggen en dit vond ik, naarmate het boek vorderde, erg langdradig worden. Een minpuntje voor mij in deze verder mooie, romantische en literaire roman.
"Is dat niet wat boeken doen? Zijn ze niet het medicijn voor de diagnose "leven"?"
"Een boek kan een van de vele bruggen zijn die gevoelens wegvoeren van het eenzame eiland angst."
Na vier jaar met zijn liefde Catharine in de Provence te hebben gewoond, verlangd boekhandelaar Sean Perdu terug naar Parijs en zijn leven op de Lulu, zijn boekenboot. Samen met zijn vriend Max, een kinderboekenauteur, vaart hij terug naar Parijs en zijn eigen plek aan de Seine. Tijdens de reis leggen ze, in omgekeerde volgorde, de route af die ze vier jaar geleden naar de Provence hebben genomen.
Onderweg gaat het schip op verschillende plekken voor anker en kan de boekenapotheek zijn dienst bewijzen. Hieruit volgen bijzondere ontmoetingen die Perdu mooie en belangrijke inzichten geven.
In het boek komen veel verschillende personages voor, wat soms voor verwarring kan zorgen. Ik vind het dan ook aan te raden om deel 1 eerst te lezen, om de achtergrond van de hoofdpersonages beter te begrijpen. Zij worden in dit boek namelijk verder niet heel uitgebreid uitgewerkt.
‘Het boekenschip van Parijs’ is een boek om te onthaasten en je onder te dompelen in een mooie verhaallijn vol liefde, verlies en loslaten.
Een rode lijn door het verhaal heen is ‘De grote encyclopedie van kleine gevoelens. Een naslagwerk voor boekhandelaren en boekhandelaarsters, geliefden en andere literaire farmaceuten.’ Aan het einde van ieder hoofdstuk staat een woord genoemd dat Perdu in zijn grote encyclopedie op wil nemen. Deze stukken haalden mij erg uit het verhaal. Er worden hierbij erg veel woorden gebruikt om iets te zeggen en dit vond ik, naarmate het boek vorderde, erg langdradig worden. Een minpuntje voor mij in deze verder mooie, romantische en literaire roman.
"Is dat niet wat boeken doen? Zijn ze niet het medicijn voor de diagnose "leven"?"
1
Reageer op deze recensie
