Jammer.

Verhaal wordt van twee kanten verteld, enerzijds vanuit Lily en anderzijds vanuit het gezichtspunt van Katherine

Lily is de hoofdpersoon van het verhaal. Typisch persoon van de huidige tijd. Irritant persoon. Je ervaart de angst voor ouder worden.
Lily is het nichtje van de hoofdredacteur.

De tweede persoon is Katherine. Het leven van Katherine is anders dan dat van Lily. Zij is ouder en een beetje aan het eind terwijl Lily jong is en haar hele leven nog voor zich heeft. Lily is een niet leuk persoon.

Er zitten trouwens meer niet leuke personen in het verhaal.

Lily maakt op een niet geloofwaardige manier snelle promoties (nichtje van de hoofdredacteur?). Hierdoor komt het verhaal een beetje over als een sprookje. Tevens neemt zij het leven van Katherine een beetje over.
Vol met verfijnde en subtiele geniepigheden.
Angst voor ouder worden.
Psychologische thriller is iets anders, gaat allemaal te traag.
Ik weet niet wat ik precies van het verhaal moet denken. Je kan bij het verhaal op twee benen hinken.

Dit is het eerste boek dat ik lees van Helen Monks Takhar. Ik vind het middelmatig. Als het allemaal wat sneller zou gaan, zou het een echte psychologische thriller kunnen zijn.