Het staat in krijt geschreven

C.J. Tudor is van vele markten thuis. Schrijven doet ze al sinds haar kindertijd. Toch was dit niet haar voornaamste dagbesteding. Ze had vele baantjes, zoals winkelbediende, junior-verslaggever, radio-tekstschrijver, copywriter en voiceover, voor ze zich na haar dertigste op het auteurschap richtte. En dat deed ze terwijl ze daarnaast nog een hondenuitlaatservice runde.

De Krijtman is haar thrillerdebuut. Het idee voor dit boek lag letterlijk bij haar op de stoep. Haar dochter kreeg op een dag een doos krijtjes. De krijtpoppetjes die zij op de oprit kalkte gaven een lugubere aanblik toen Caz (zo wordt de auteur genoemd) later die avond in het donker haar voordeur opende en een blik wierp op de vol gekalkte oprit. Een onderwerp voor een verhaal was geboren!

Eddie Adams is in 1986 deel van een vriendengroep. Samen met Hoppo, Fat Gav, Metal Mickey en het enige meisje Nicky. Het is een apart stel vrienden op weg naar de pubertijd.

Dertig jaar later, in 2016 is dezelfde Eddie aan het woord. Nog steeds woonachtig in de stad van zijn jeugd in zijn ouderlijk huis. Zijn vader is overleden. Zijn moeder geniet met een nieuwe vriend van het leven. Hij deelt zijn huis met de ruim 10 jaar jongere huurster Chloë.

Het verhaal switcht tussen deze twee tijden. Lang moet de lezer gissen naar wat voor dramatische gebeurtenis heeft plaatsgevonden toen de vrienden jong waren. De karakters zijn goed uitgewerkt. Niet alleen van de vrienden, maar ook van de andere personages in het leven van de jongens.

“Het probleem was, we werden het nooit eens over het precieze begin. Was het toen we voor het eerst de krijtmannetjes tekenden, of toen ze opeens uit zichzelf verschenen? Of was het toen we het eerste lichaam vonden?” Dat is het fragment dat op de achterflap het verhaal inleidt. Over het antwoord hoeft niet getwijfeld te worden. Dat wordt namelijk direct gegeven. Het verhaal begint als de 12-jarige Eddie kennismaakt met meneer Halloran, een nieuwe docent op de school van de jongens. Deze nieuwe docent is een bijzonder verschijning, krijtwit, lang, mager en altijd met hoed. De bijnaam De Krijtman is een logische. Hij brengt het vriendengroepje op het idee om met krijtmannetjes als code te communiceren.

Deze berichten in krijt verschijnen te pas en te onpas. Niemand weet wie ze precies heeft geschreven. Het lijkt onschuldig tot de krijtmannetjes de jongens naar het lijk van een bekende van hen leiden. Als Eddie in 2016 een brief ontvangen met weer een krijtmannetje komen de gebeurtenissen van 30 jaar geleden weer tot leven.

Het lugubere gevoel dat de auteur ervoer toen ze haar deur opende en de krijtmannetjes op haar oprit zag heeft ze op een heel beklemmende manier in het boek verwerkt. Vanaf de eerste gruwelijke woorden tot de laatste bladzijde blijf je in het ongewisse of er een spookachtige moordenaar in het dorp rondloopt of dat het er een van vlees en bloed is. Eenmaal begonnen is het boek maar moeilijk weg te leggen. De spanning houdt de lezer aan de bladzijden gekluisterd. Het switchen in tijd maakt het verhaal levendig. Na het omslaan van de laatste bladzijde is alles duidelijk en kan je met een gerust hart het boek dichtslaan. Of gluur je stiekem toch even naar je oprit als je ’s avonds de deur opent?