Lezersrecensie
Toen de wereld nog van hen was
De inspiratie voor dit boek vond Liz Kessler in het levensverhaal van haar vader Harry Kessler, Leo in het verhaal, die via meneer en mevrouw Jones, Stewart in het boek, uit de handen van de nazi's probeerde te ontsnappen.
Dit ontsnappingsverhaal begon in 1936 op grote hoogte boven Wenen in een reuzenrad. Het was de negende verjaardag van Leo. Hij vierde hem samen met zijn beste vrienden: Elsa en Max. Die dag was letterlijk en figuurlijk een toppunt voor de 3 vrienden. Leo's vader was fotograaf en legde het gelukkige moment op een foto vast, want een foto zegt meer dan 1000 woorden. Als je wilt weten waarom het 1000 woorden zijn en niet pakweg 100 moet je het boek zeker lezen!
Omdat Leo bang was voor de kieteldood, rende hij op die enkele m² iets te enthousiast weg en maakte zo onzacht kennis met mevrouw Stewart, die zijn leven toen redde. We volgen de 3 vrienden in het boek als ze door de oorlog uit elkaar worden gedreven. Ze komen zelfs in drie verschillende landen terecht. Kunnen ze ooit nog terug bij elkaar komen?
Het boek is logisch opgebouwd en je kan de chronologie en de opvolging van de gebeurtenissen heel goed volgen. Vervelend wordt het nooit, want je wisselt altijd van perspectief. De hoofdstukken van Leo en Elsa staan in de ik-vorm, die van Max in de derde persoon. Zoals je door de cover al kunt vermoeden, gaat het over 1 nazi en 2 joden. Leo noemt zijn ouders mama en papa, Elsa de hare Mutti en Vati en Max moeder en vader. Meer en meer wordt het verschil in de relatie tussen de ouders en de kinderen duidelijk. Ook de vriendschap evolueert.
De stijl is eenvoudig: korte zinnen die wel grote afschuwelijke dingen vertellen. Als 12-jarige kan je dit boek dus zeker lezen, maar hou er wel rekening mee dat het over WOII gaat en dat er niet enkel leuke dingen aan bod komen. Je leeft echt met die jongeren mee: van in het klaslokaal tot bij de Hitlerjugend of op de vlucht. De kinderen verwelkomen je in hun hoofd: je ziet zelfs hoe een mini-nazi zoals Max gevormd wordt.
Het boek heeft me veel over de oorlog geleerd en ook over de liefde, want werken maakt niet vrij maar wel de liefde (citaat van Max). Toen ik het boek las, zag je door mijn tranen ook mijn glimlach.
Dit ontsnappingsverhaal begon in 1936 op grote hoogte boven Wenen in een reuzenrad. Het was de negende verjaardag van Leo. Hij vierde hem samen met zijn beste vrienden: Elsa en Max. Die dag was letterlijk en figuurlijk een toppunt voor de 3 vrienden. Leo's vader was fotograaf en legde het gelukkige moment op een foto vast, want een foto zegt meer dan 1000 woorden. Als je wilt weten waarom het 1000 woorden zijn en niet pakweg 100 moet je het boek zeker lezen!
Omdat Leo bang was voor de kieteldood, rende hij op die enkele m² iets te enthousiast weg en maakte zo onzacht kennis met mevrouw Stewart, die zijn leven toen redde. We volgen de 3 vrienden in het boek als ze door de oorlog uit elkaar worden gedreven. Ze komen zelfs in drie verschillende landen terecht. Kunnen ze ooit nog terug bij elkaar komen?
Het boek is logisch opgebouwd en je kan de chronologie en de opvolging van de gebeurtenissen heel goed volgen. Vervelend wordt het nooit, want je wisselt altijd van perspectief. De hoofdstukken van Leo en Elsa staan in de ik-vorm, die van Max in de derde persoon. Zoals je door de cover al kunt vermoeden, gaat het over 1 nazi en 2 joden. Leo noemt zijn ouders mama en papa, Elsa de hare Mutti en Vati en Max moeder en vader. Meer en meer wordt het verschil in de relatie tussen de ouders en de kinderen duidelijk. Ook de vriendschap evolueert.
De stijl is eenvoudig: korte zinnen die wel grote afschuwelijke dingen vertellen. Als 12-jarige kan je dit boek dus zeker lezen, maar hou er wel rekening mee dat het over WOII gaat en dat er niet enkel leuke dingen aan bod komen. Je leeft echt met die jongeren mee: van in het klaslokaal tot bij de Hitlerjugend of op de vlucht. De kinderen verwelkomen je in hun hoofd: je ziet zelfs hoe een mini-nazi zoals Max gevormd wordt.
Het boek heeft me veel over de oorlog geleerd en ook over de liefde, want werken maakt niet vrij maar wel de liefde (citaat van Max). Toen ik het boek las, zag je door mijn tranen ook mijn glimlach.
3
Reageer op deze recensie
Meer recensies van SmartBookLover<3
Gesponsord
Een sinister geheim bedreigt de bekendste Amerikaanse presidentsverkiezingen. De erfgenamen van A.C. Porter is de zesde winnaar van de Hebban Thrillerprijs.
