Mooi uitgebalanceerd spannend verhaal tegen een woeste, verbluffende natuursetting

Met Woeste kust, vertaald door Roos van de Wardt, is Charlotte McConaghy aan haar derde boek toe. Zoals haar vorige boeken speelt de schoonheid en wilde woestheid van de natuur ook in dit boek een hoofdrol. De Australische McConaghy debuteerde met Vlucht dat net zoals het erop volgende Ooit waren er wolven indruk maakte. Woeste kust stond direct in de New York Times-bestsellerlijst.

Dominic Salt woont met zijn drie kinderen op een afgelegen, verlaten eiland in de buurt van Antarctica. De onderzoekers die er werkten, zijn vertrokken en alleen het gezin woont er nog. Tot Rowan er meer dood dan levend aanspoelt. Het gezin verzorgt haar en neemt haar op in hun midden, al hebben ze de indruk dat ze liegt over de reden dat ze daarheen gekomen is. Ook Rowan zelf heeft het gevoel dat het gezin dingen voor haar achterhoudt. Midden in de desolate omgeving vol storm en ontij en zonder manier om te communiceren met de buitenwereld is het de vraag of liefde en genegenheid een kans zullen krijgen tussen Rowan en het gezin.

Een heel grote rol is weggelegd voor de natuur. Zo wordt de leefomgeving beeldrijk beschreven. Je voelt de kou, de striemende regen en de wind.

‘De wind is buitengewoon krachtig, waarschijnlijk meer dan honderd kilometer per uur. (…) Het geluid is een laag hol gebrul.’

Zoals steeds zijn McConaghy’s boeken een aanklacht tegen de manier waarop de mens met de natuur omgaat. Zo is het eiland in het boek gebaseerd op het echte Macquarie Island waar een onderzoeksbasis zit. De zadenbank is gebaseerd op die op Spitsbergen en komt in gevaar door de stijgende zeespiegel, net zoals de echte zadenbank door de smeltende permafrost in gevaar kwam. Rowans huis krijgt dan weer af te rekenen met een bosbrand. De schrijfster ondernam een reis naar Macquarie en die ervaring zorgt voor een echtheid die je voelt doorheen het boek.

De auteur gaat heel mooi om met de gevoelens en gedachten van haar personages. Ze observeert kritisch, maar met mededogen.

‘Je moet sterk in je schoenen staan om je niet opgesloten te voelen. Om je gedachten niet tegen de contouren van je lichaam te laten klotsen, in een poging te ontsnappen aan dat weeë gevoel dat er iets niet in de haak is.’

De personages worden fijn beschreven, vanuit de afwisselende perspectieven van Dom, Rowan en de drie kinderen. Zo lijkt Fen bijvoorbeeld wel een van de zeehonden en bedenkt Rowan zich dat het niet gemakkelijk is om te proberen dit wezen uit zee te houden.

‘Ik ben een tunnel, de wind giert door me heen.’ Is dan weer een van de vele prachtige beelden uit het boek.

Regelmatig strooit de auteur met spannende broodkruimels die het mysterie en de spanning weer aanwakkeren en de lezer laten raden wat de familie Salt en het eiland verborgen houden voor Rowan. Een paar mooie plottwists worden afgewisseld met diepgaande gevoelens en psychologie en met woeste natuur in al zijn puurheid. Het geheel creëert een prachtig boek vol mooi geschreven zinnen dat in evenwicht is en precies genoeg van al die elementen bevat om veel lezers te bekoren.