Een thriller met een vleugje horror ...

Rebecca Carter en haar dochter Moonflower, reizen door West-Amerika. Ze zijn altijd in beweging, altijd verstopt, en houden Moonflower altijd uit het zicht. Ze praten met niemand, en hebben alleen contact met mensen als het strikt noodzakelijk is. Maar waar ze ook naartoe gaan, er blijven lichamen achter.

Ondertussen is FBI Special Agent Marc Donner al twee jaar op jacht naar een seriemoordenaar die door het westen van Amerika een spoor van toegetakelde lichamen achterlaat. De slachtoffers zijn allemaal mannen, en de meeste verdwijnen en duiken pas maanden later weer op gedumpt in bossen, rivieren of steengroeven, ver weg van hun sterfplaats. Allemaal met hun lichamen uitgebloed en ruggengraat doorgesneden.

Ik had nog maar de achterflap gelezen en ik was al geïntrigeerd. Moonflower deed mijn fantasie al op hol slaan ...

Rebecca en Moonflower, echte naam Monica, leiden een zwerversbestaan. Overal waar ze komen proberen ze geen aandacht te trekken en mijden ze elke vorm van contact. Moonflower groeit op in het busje en ze doorkruisen het land alsof er hen iemand op de hielen zit. Terwijl het al die tijd goed ging en ze hun vaste patronen hadden wordt Rebecca meer en meer paranoia.

Naast het verhaal van een moeder en dochter volgen we ook Donner, een getroubleerde politieman die zich obsessief heeft vastgebeten in een reeks onopgeloste moorden. Hij heeft alles opgegeven om te kunnen blijven jagen op diegene die hem steeds een stap voor is.

Het verhaal wordt verteld alsof iedereen wel weet wat er aan de hand is maar toch wordt het nergens gezegd. Terwijl de auteur duidelijk maakt dat de moederliefde van Rebecca verontrustende proporties aanneemt blijf je in je hoofd de optelsom maken.

Het boek leest heel vlot, na 1 leessessie was ik al op blz. 147 beland. Ondanks de mysterieuze manier van doen en de King / J.D. Barker vibes die subtiel aanwezig zijn blijft het toch realistisch aanvoelen.

Door de brieven die Rebecca heeft geschreven voel je dat de auteur die moeder-dochter relatie heel sterk wilde belichten. En dat is hem zeker gelukt, hoe ver ga je als moeder om te beschermen dat wat kostbaar maar gevaarlijk is?

Ik kan begrijpen dat het horror tintje menig lezers doet afschrikken maar ik vind het net genoeg om nog binnen het verhaal te passen.

Ik kon nog nergens uitsluitsel vinden maar ik hoop dat het open einde betekent dat er een vervolg komt. Benieuwd of het boek er dan ook weer bovenuit steekt qua vormgeving van de cover.

Van de Ierse Stuart Neville werd in 2016 al eens een boek in het Nederlands vertaald "Het bloed kruipt" maar met "Bloedverwant" brak hij dit jaar internationaal door.

Bedankt @lsuitgeverij @vbkbelgie voor het recensie exemplaar