haar woorden zijn zo zoet als honing maar het verhaal dat ze ermee verteld is zo schrijnend als een bijensteek

Dankzij Hebban mocht ik meedoen met de leesclub van De bijenhouder van Aleppo. Voor mij nu al hèt boek van 2019 dat eigenlijk iedereen gelezen zou moeten hebben en ondertussen ook één van mijn favorieten is !

De kaft is zeeblauw van kleur en lijkt barsten te vertonen zoals in een oude muur. De woorden ‘bijenhouder’ en ‘Aleppo’ zijn goudkleurig van kleur en in de kaft gestanst. Op de voorgrond zie je 2 handen in sepiakleur die met de palmen naar elkaar toe een kommetje lijken te vormen rond een vliegende bij. Op de achtergrond zie je in zwart-wit de grote historische moskee van Aleppo in betere tijden. Links- en rechtsonder in de hoeken zie je een versiering als een soort stempel die je ook vaak tegenkomt in moskeeën . Deze versieringen komen in het boek bij elk hoofdstuk terug als het heden overgaat in het verleden. Heel speciaal en mooi is dat deze overgang wordt verbonden met 1 woord: elk laatste woord van deel 1 (heden in Engeland) is dan ook direct het 1e woord van deel 2 (verleden in Aleppo en de vlucht onderweg naar Engeland).

Christy Lefteri vertelt in De bijenhouder van Aleppo het verhaal van Nuri en Afra. Zij wonen in Aleppo samen met hun zoontje Sami. Nuri houdt samen met zijn neef Mustafa bijen en Mustafa maakt van de honing allerlei schoonheidsproducten en verkoopt dit in een winkel. Afra is kunstenares en verkoopt haar schilderijen regelmatig op de overdekte markt in Aleppo. Als het steeds onveiliger wordt door de oorlog en ook de bijenkasten worden vernield door brand neemt Mustafa al heel snel de beslissing om te vluchten naar Engeland. Nuri wil heel graag met hem mee maar krijgt Afra niet mee. Zij is blind geworden na de recente dood van hun zoontje en wil nog in Aleppo blijven. Als Nuri bijna opgepakt wordt om mee te vechten in de oorlog, besluiten Nuri en Afra om toch de vlucht te wagen via mensenhandelaars.

Hierna volgen we Nuri en Afra tijdens hun vlucht, via Istanbul naar Athene. Hier lijken ze te stranden omdat Albanië ondertussen zijn grenzen gesloten heeft. Het gedeelte in het vluchtelingenkamp in Athene is soms best eng; er gebeuren allerlei dingen die het daglicht niet kunnen verdragen.

Onderweg heeft Nuri nog wel regelmatig e-mail contact met zijn neef Mustafa die na zijn vlucht in Engeland is aangekomen en daar al snel nieuwe bijen gaat houden en cursussen geeft. Dit houdt Nuri min of meer op de been om toch door te zetten en Engeland te willen bereiken. Want het lijkt alsof Afra degene is die het meest zwak is, maar Nuri probeert sterk te blijven voor haar en ontkent lang zijn trauma’s.

De schrijfstijl van Lefteri is prachtig soms zelfs poëtisch. Het is aan te raden het boek niet te snel te willen lezen om van mooie zinnen te genieten maar ook omdat je anders misschien dingen mist in het verhaal. Christy creëert mooie levensechte personages, omgevingen en situaties die ze helemaal tot leven weet te wekken.

De gedachte die bij mij opkwam tijdens het lezen: haar woorden zijn zo zoet als honing maar het verhaal dat ze ermee verteld is zo schrijnend als een bijensteek. Zoals Christy zelf zegt in haar nawoord: “Bijen zijn een symbool van kwetsbaarheid, leven en hoop”. De bijen vormen ook de rode draad door het hele verhaal.

Christy Lefteri beheerst de kunst om met hele mooie soms poëtische woorden een heel schrijnend verhaal te vertellen. Hopelijk bouwt ze deze gave nog verder uit in de toekomst, want dan gaan we nog mooie boeken van haar mogen lezen.