Cult-boek, maar ik snap het niet helemaal

Blijkbaar is Baron Biza een echt cult-boek binnen het Spaanstalig genre. Nu lees ik graag boeken uit dit taalgebied, maar dit boek beviel mij slechts ten dele. Het boek begint bij de notaris, waar na twintig jaar strijd de scheiding tussen zijn ouders wordt getekend. Arón is zo boos dat hij zuur over Eligia gooit, waardoor haar gezicht langzaam wegschrompelt. Mario probeert zijn moeder te redden, maar slaagt daar niet in. In het ziekenhuis horen ze dat Arón zelfmoord heeft gepleegd, hij kon niet met, maar ook niet zonder zijn vrouw.

Wat volgt is een reis langs ziekenhuizen en herstelcentra waarbij Mario tot in detail het gehavende gezicht van zijn moeder beschrijft. Gruwelijk, echt niet mijn ding. Toch grijpt het boek ook wel in zijn vertelling van hoe kinderen niet willen worden als hun ouders, maar, in dit geval toch deels hun fouten kopiëren.


Ik heb heel lang getwijfeld over twee sterren, maar omdat het boek toch heel erg bleef hangen kom ik op drie sterren uit. Het is niet mijn boek, maar wel heel bijzonder.