Eigenzinnige Franse thriller

Het is ondertussen best afgezaagd om een moord/verdwijning/misdaad uit het verleden te nemen en daar dertig jaar later in het ‘nu’ mee verder te gaan. Toch is dit Destombes erg goed gelukt in ‘het dubbele geheim van de familie Lessage’. In 1989 verdwijnt de tweeling Raphaël en Solène uit een klein dorpje, niemand weet wat er gebeurd is, zijn ze weggelopen of ontvoerd? Na drie maanden wordt Solène dood gevonden op het kerkhof in een witte jurk en met een bloemenkrans in het haar. Kapitein Jean Wimez heeft de zaak nooit kunnen laten rusten, net als Victor, de vader van de tweeling.

Als in 2018 opnieuw twee kinderen verdwijnen uit het dorp gaat inspecteur Fabregas op zoek naar de verbanden tussen de twee zaken. De kinderen zijn van dezelfde basisschool, ze komen uit hetzelfde dorp, maar het is geen tweeling. Langzaam maar zeker probeert Fabregas de sporten te volgen die moeten leiden naar de ontvoerder, maar is deze hetzelfde als dertig jaar geleden?

Ik vond ‘het dubbele geheim van de familie Lessage’ een onverwacht goed boek. Destombes weet de lezer steeds weer op een andere gedachte en andere verdachte te brengen en onthult steeds net genoeg van het verleden om als lezer mee te kunnen speuren. Het is ook leuk om weer eens een Franse thriller te lezen, de verhoudingen binnen de politie zijn meer hiërarchisch en de omgeving is anders dan anders. Het boek bestaat uit veel korte hoofdstukken en is daarmee sterk in zijn simpliciteit. Niet te veel personages, een duidelijke tijdslijn en veel vaart zijn goede eigenschappen voor een thriller. Als er een punt van kritiek is, dan is het dat de afwikkeling van de zaak net wat lang duurt. Maar dat mag de pret niet drukken. Welverdiende 4 sterren.