Wederom heel mooi geschreven

Amande had nooit gedacht dat pijn zo intens kon zijn. Ze trekt zich terug in een afgelegen huis in Auvergne om haar verdriet ten volle te beleven. De dagen volgen elkaar op, de zon schijnt uitbundig, maar Amande ziet het niet. Wanneer ze bij toeval op de tuinkalenders van de voormalige bewoonster van het huis stuit, besluit ze de oude, verwaarloosde tuin nieuw leven in te blazen. Met behulp van de handgeschreven aantekeningen van mevrouw Hugues gaat Amande aan de slag. In de loop van de seizoenen put ze uit dit contact met de aarde de kracht om opnieuw te bloeien en zich open te stellen voor unieke ontmoetingen. En elke nieuwe dag wordt weer een belofte voor de toekomst.
----
Het eerste boek van Mélissa ‘Al het blauw van de hemel’ heb ik in één ruk uitgelezen en is één van mijn favoriete boeken. Dus ik was ook heel blij met en benieuwd naar haar tweede boek.

Ook in ‘De dagen die komen’ weet Mélissa de lezer direct mee te sleuren in het verhaal en leef je enorm mee met Amande. Onvoorstelbaar wat zij moet meemaken en heel mooi weergegeven hoe ze dit verlies beleeft, ik voelde het in elke vezel van mijn lichaam.

Een rouwproces is heel uniek en in dit boek wordt dit heel fijngevoelig weergegeven. Het is een verhaal dat je aan het huilen maakt, toch zorgt Mélissa ervoor dat het niet te zwaarwichtig wordt. Het verhaal laat ook zien dat uit verdriet iets moois kan ontstaan, dat verdriet kan verbinden. Het is een intens mooi boek, die ook zeker in mijn favorieten-lijstje komt.

Ik kijk al uit naar haar derde boek ‘Waar de zon de sneeuw raakt’, die uitkomt in augustus van dit jaar.