Niet helemaal mijn ding, maar wel mooi onderliggend verhaal en moraal

Aan het einde van de Spaanse burgeroorlog proberen honderdduizenden mensen te ontkomen naar Frankrijk. Onder hen zijn Roser Bruguera, een zwangere jonge weduwe, en Víctor Dalmau, legerarts en de broer van haar overleden geliefde. Om te kunnen overleven moeten ze met elkaar trouwen, een huwelijk dat ze geen van beiden willen. Samen met tweeduizend andere vluchtelingen gaan ze aan boord van de Winnipeg, een schip gecharterd door de dichter Pablo Neruda, dat hen naar Chili brengt – een ‘langgerekt bloemblad van zee en wijn en sneeuw’ in de woorden van de dichter.

Als onwaarschijnlijke partners omarmen Roser en Víctor hun ballingschap, terwijl in Europa de Tweede Wereldoorlog woedt. In dat nieuwe land bouwen ze met vallen en opstaan een nieuw bestaan op, maar altijd wachten ze op de dag dat ze naar Spanje kunnen terugkeren. En dan gebeurt in 1973 het onvoorstelbare: in Chili breekt een burgeroorlog uit en de democratie wordt een dictatuur. Wederom zijn ze getuige van de strijd tussen vrijheid en repressie en moeten Roser en Víctor ontdekken dat thuis misschien dichterbij was dan ze de hele tijd dachten.
---
Ik had nog niets gelezen van Isabel Allende, dus was wel benieuwd naar haar schrijfstijl en of ze me mee kon nemen in dit bijzondere verhaal. Het kwam heel traag op gang en vond dat ik heel moeilijk in het boek kwam. Het verhaal van Vìctor en Roser wordt wel heel mooi uitgewerkt en naar het einde toe, ben ik blij dat ik toch doorgezet heb om het volledig uit te lezen, hoewel ik meermaals getwijfeld heb om te stoppen. Boeiende, meeslepende passages wisselen elkaar af met, voor mij, iets saaiere stukken. Dit alles doet niets af aan de mooie, beeldende en soms poëtische schrijfstijl van Isabel Allende.