Lezersrecensie
Hartverscheurend verhaal over hoe je zonder je ouder opgroeit, over rouw en hoe je je weg hierin vindt
Als Genevieve (Gwen) nog maar drie jaar oud is, wordt bij haar moeder terminale kanker geconstateerd. Als door een wonder leeft haar moeder nog acht jaar, en in die tijd vult ze een doos met cadeaus en brieven voor Gwen, voor elke verjaardag tot haar dertigste en voor elke belangrijke mijlpaal: de dag dat ze haar middelbareschooldiploma krijgt, de dag dat Gwen haar rijbewijs haalt. Gwen is nu in de dertig en als Heb ik je ooit verteld begint, zijn er nog drie ongeopende cadeaus: verloving, huwelijk en eerste baby. Twee decennia na haar moeders overlijden zorgen de bijzondere cadeaus nog steeds voor een innige verbinding.
Dit boek is niet alleen een prachtig geschreven moeder-dochterverhaal. Het is ook een verhaal van een familie die wordt verscheurd door rouw en psychische kwetsbaarheid, en van een jonge vrouw die daartussen haar weg probeert te vinden. Bovendien is het een boek over familie en nalatenschap, een boek dat nadrukkelijk verklaart dat liefde sterker is dan de dood.
---
Toen ik de post van uitgeverij Cargo zag om dit boek te recenseren en ik helemaal gepakt was door de korte inhoud, heb ik me opgegeven. Ik was heel benieuwd wat het boek met me zou doen, als jonge mama van bijna 3 dochters. Ik vind het ook een heel mooi idee om als je er niet meer kan zijn voor je kinderen, je dit op deze manier doet, je toch op hun belangrijke momenten een beetje aanwezig bent. Ik denk dat dit heel troostend kan zijn voor hen.
Als ouder sta je niet altijd stil bij je eigen sterfelijkheid, dat je er niet meer bent om je kinderen te zien opgroeien. Het moet hartverscheurend zijn. Het is dan ook even confronterend dat dit wel kan gebeuren en leert je toch te genieten van de kleine dingen.
Dit boek vertelt het verhaal voornamelijk vanuit het standpunt van Gwenny, afwisselend met brieven en geschenken die ze van haar mama krijgt, op de verschillende belangrijke momenten in haar leven. Dit is heel mooi weergegeven en de brieven en ‘spraakberichten’ van haar mama doen je een traantje wegpinken. Hoewel ik verwacht had dat het verhaal me meer zou raken, vond ik het heel mooi weergegeven hoe ieder op zijn manier omgaat met rouw en het verlies van iemand dierbaar, en ze toch ook steun bij elkaar kunnen vinden.
Dit boek is niet alleen een prachtig geschreven moeder-dochterverhaal. Het is ook een verhaal van een familie die wordt verscheurd door rouw en psychische kwetsbaarheid, en van een jonge vrouw die daartussen haar weg probeert te vinden. Bovendien is het een boek over familie en nalatenschap, een boek dat nadrukkelijk verklaart dat liefde sterker is dan de dood.
---
Toen ik de post van uitgeverij Cargo zag om dit boek te recenseren en ik helemaal gepakt was door de korte inhoud, heb ik me opgegeven. Ik was heel benieuwd wat het boek met me zou doen, als jonge mama van bijna 3 dochters. Ik vind het ook een heel mooi idee om als je er niet meer kan zijn voor je kinderen, je dit op deze manier doet, je toch op hun belangrijke momenten een beetje aanwezig bent. Ik denk dat dit heel troostend kan zijn voor hen.
Als ouder sta je niet altijd stil bij je eigen sterfelijkheid, dat je er niet meer bent om je kinderen te zien opgroeien. Het moet hartverscheurend zijn. Het is dan ook even confronterend dat dit wel kan gebeuren en leert je toch te genieten van de kleine dingen.
Dit boek vertelt het verhaal voornamelijk vanuit het standpunt van Gwenny, afwisselend met brieven en geschenken die ze van haar mama krijgt, op de verschillende belangrijke momenten in haar leven. Dit is heel mooi weergegeven en de brieven en ‘spraakberichten’ van haar mama doen je een traantje wegpinken. Hoewel ik verwacht had dat het verhaal me meer zou raken, vond ik het heel mooi weergegeven hoe ieder op zijn manier omgaat met rouw en het verlies van iemand dierbaar, en ze toch ook steun bij elkaar kunnen vinden.
1
Reageer op deze recensie