Aangrijpende roman over je eigen weg zoeken en de mooie vriendschappen en relaties die daaruit kunnen ontstaan

Dit boek van Mélissa Da Costa stond al op mijn planning om te lezen, maar toen ik de oproep zag voor een leesclub bij Hebban, heb ik me direct ingeschreven en was ik door het dolle heen dat ik me in de verhaal samen met anderen kon verdiepen.

‘Waar de zon de sneeuw raakt’ gaat in het begin over Philippe - een veertiger, commercieel directeur, getrouwd en vader van twee kinderen - en Ambre - twintig, heeft niets en niemand. Behalve hem. Wanneer ze, overweldigd door de leegte van haar bestaan, een einde aan haar leven probeert te maken, stuurt Philippe haar ver weg naar een hotel in de bergen, waar ze als serveerster kan beginnen. Daar moet ze zichzelf opnieuw uitvinden. Leren leven zonder hem.

Het is een verhaal van een nieuw begin. Een kroniek over een hotel waar een groep seizoenswerkers samenleeft, allemaal getekend door het leven. We maken kennis met hun kwetsbaarheid, hun angsten en geheimen. Beetje bij beetje betreedt Ambre hun stiltes en stapt met hulp van de anderen uit die van haarzelf. Want als we elkaar niet kunnen helpen, wie doet het dan?
-----
Ook in dit boek bewijst Mélissa wat voor een geweldige auteur ze is. Ze beschrijft zo mooi de verschillende contexten en je waant je volledig mee in de chalet met de andere seizoenswerkers. We leren alle personages niet even goed kennen, maar vind wel dat ze vooral diegene belicht die belangrijk zijn voor Ambre en haar ontwikkeling. Ambre is heel zoekende in wat en wie ze wil zijn en doorheen het boek volg je die ontwikkeling mee. Het verhaal is echter nog niet af, alsook de ontwikkeling die ze wil of kan maken (maar wanneer is het dat ooit?), dus daarom dat ik ook heel hard uitkijk naar het vervolg van dit boek.

Het boek is wel een klepper, maar dit deert me niet, het leest heel vlot. Het verhaal is opgedeeld in verschillende delen, die telkens voorafgegaan worden door een passende titel. Ook de cover past helemaal bij het boek, hoewel je de betekenis ervan pas op het einde te weten komt. De verschillende delen zijn niet verder onderverdeeld in hoofdstukken, maar de alinea’s zorgen er wel voor dat je even kan pauzeren in het midden van een deel.
Het verhaal heeft me veel bijgebracht, waaronder een nieuwe manier van boeken kiezen, en behandelt een veelheid aan thema’s waaronder vriendschap, relaties, zelfmoord en je eigen weg zoeken.

Als afsluiter één van de mooie uitspraken: “Je denkt misschien dat het lastig was om hierheen te komen, maar het zal nog lastiger zijn om weer weg te gaan. Je zult het wel zien. Dan zijn we allemaal een klein deeltje van jouw wereld geworden.”

Dankjewel dat ik mocht deelnemen aan deze leesclub. Het heeft me toch weer veel bijgebracht qua inzichten en ik vergeet niet meer om het motto nog eens te herlezen op het einde van het boek.