Lezersrecensie
Een boek vol tegenstellingen en uitersten
In ‘Vlucht naar Libanon’ maakt de lezer kennis met de zussen Rosa en Sylvie. Beide hebben een geheel eigen kijk op de wereld. Hun manier van leven staat in schril contrast met elkaar. Sylvie is materialistisch, egocentrisch en de wereldproblematiek is voor haar ‘een ver van mijn bed show’.
Rosa daarentegen is juist erg begaan met haar medemensen en geeft les op een bassischool in een vluchtelingenkamp in Libanon. Dit onder gebrekkige omstandigheden en met kinderen die vaak getraumatiseerd zijn door oorlog en ander geweld.
Hoe deze twee persoonlijkheden zich ontwikkelen en naar elkaar toegroeien wordt gaandeweg het verhaal duidelijk.
De schrijfstijl is vlot en toegankelijk. Het boek is verdeeld in korte hoofdstukken. Het verhaal wordt verteld in de ik-vorm, steeds vanuit het perspectief van een van beide zussen. De auteurs schreven om en om een hoofdstuk. Dit pakte goed uit: nergens is er sprake van storende overgangen of verschil in schrijfstijl.
Gebeurtenissen wisselen elkaar in hoog tempo af. De personages handelen en reageren snel, ze nemen impulsief ingrijpende beslissingen en oordelen snel over goed of fout. De dames zijn licht ontvlambaar wat de liefde betreft. Van een blik in iemands ogen worden ze helemaal week. Jammer dat de mannen vooral op uiterlijkheden gescand worden. Daardoor mist de romantiek (die in het boek ruimschoots aanwezig is) hier en daar diepgang.
De gedeeltes die zich afspelen in Libanon zijn duidelijk gebaseerd op eigen ervaringen van de auteurs: met gedetailleerde beschrijvingen van onder andere de cultuur, gewoontes, natuur, westerse invloeden, en gebrekkige en schrijnende toestanden ter plekke, zetten ze een goed beeld neer van dit land in het Midden-Oosten. Leuk detail: de auteurs hebben zichzelf ook een kleine rol toebedeeld in het boek. De schrijfsters Astrid en Tessa brengen een bezoek aan het vluchtelingenkamp en delen met veel liefde boeken en speelgoed uit.
Het verhaal heeft meerdere duidelijke boodschappen zoals ‘het is belangrijk om te helpen waar je kunt. Ook al voelt die hulp als een druppel op een gloeiende plaat: iets is beter dan niets.’
Inmiddels zijn de auteurs begonnen aan een tweede deel over Rosa en Sylvie. Ongetwijfeld kijken veel lezers uit naar dit volgende boek.
Rosa daarentegen is juist erg begaan met haar medemensen en geeft les op een bassischool in een vluchtelingenkamp in Libanon. Dit onder gebrekkige omstandigheden en met kinderen die vaak getraumatiseerd zijn door oorlog en ander geweld.
Hoe deze twee persoonlijkheden zich ontwikkelen en naar elkaar toegroeien wordt gaandeweg het verhaal duidelijk.
De schrijfstijl is vlot en toegankelijk. Het boek is verdeeld in korte hoofdstukken. Het verhaal wordt verteld in de ik-vorm, steeds vanuit het perspectief van een van beide zussen. De auteurs schreven om en om een hoofdstuk. Dit pakte goed uit: nergens is er sprake van storende overgangen of verschil in schrijfstijl.
Gebeurtenissen wisselen elkaar in hoog tempo af. De personages handelen en reageren snel, ze nemen impulsief ingrijpende beslissingen en oordelen snel over goed of fout. De dames zijn licht ontvlambaar wat de liefde betreft. Van een blik in iemands ogen worden ze helemaal week. Jammer dat de mannen vooral op uiterlijkheden gescand worden. Daardoor mist de romantiek (die in het boek ruimschoots aanwezig is) hier en daar diepgang.
De gedeeltes die zich afspelen in Libanon zijn duidelijk gebaseerd op eigen ervaringen van de auteurs: met gedetailleerde beschrijvingen van onder andere de cultuur, gewoontes, natuur, westerse invloeden, en gebrekkige en schrijnende toestanden ter plekke, zetten ze een goed beeld neer van dit land in het Midden-Oosten. Leuk detail: de auteurs hebben zichzelf ook een kleine rol toebedeeld in het boek. De schrijfsters Astrid en Tessa brengen een bezoek aan het vluchtelingenkamp en delen met veel liefde boeken en speelgoed uit.
Het verhaal heeft meerdere duidelijke boodschappen zoals ‘het is belangrijk om te helpen waar je kunt. Ook al voelt die hulp als een druppel op een gloeiende plaat: iets is beter dan niets.’
Inmiddels zijn de auteurs begonnen aan een tweede deel over Rosa en Sylvie. Ongetwijfeld kijken veel lezers uit naar dit volgende boek.
1
Reageer op deze recensie
