Lezersrecensie
Indringend verhaal over twee meisjes op zoek naar geluk en geborgenheid
Voelen is belangrijk. Dit geeft auteur Marcel Vaarmeijer de lezer mee met zijn eerste roman voor Young Adults. Maar wat als het voelen van je emoties te pijnlijk is? Omdat je vanaf je vroege jeugd te maken krijgt met een opeenstapeling van trauma’s waardoor je een laag zelfbeeld hebt en ongelukkig en eenzaam bent?
Dit overkomt Emily, het hoofdpersonage uit ‘Voel’. Haar thuissituatie is schrijnend en eigenlijk geeft ze alleen om haar jongere broertje. Op school heeft ze geen aansluiting. ‘Het lijkt wel of ik niet besta, of ik een geest ben waar je dwars doorheen kunt lopen.’
Op haar twaalfde ontmoet ze Ducky, een meisje met veel bravoure, maar dat een nog zwartere kijk op de wereld heeft dan zijzelf.
Er ontstaat een liefdesrelatie tussen de twee, en de ontwikkelingen en interacties wordt boeiend en ontroerend beschreven. De warme, intense gevoelens voor elkaar, maar ook de afhankelijkheid, de angst de ander te verliezen en de onevenwichtigheid.
Via Ducky, die duidelijk de leidersrol heeft binnen de relatie, wordt Emily meegetrokken naar een nieuwe, donkere uitgaanswereld waarin het gebruik van drugs normaal is. Samen glijden ze weg tot een punt waarop er nog maar een mogelijkheid lijkt te zijn om te overleven: alles en iedereen achter te laten en een nieuw en beter leven op te bouwen in Zweden.
Er zit veel vaart in het verhaal en de spanning wordt goed opgebouwd. De schrijfstijl is rauw en direct, zonder overbodige uitweidingen en toevoegingen. Het taalgebruik is passend bij de leeftijdsgroep. Omdat er gekozen is voor de ik-vorm, zit je als lezer in het hoofd van Emily, waardoor haar ervaringen en gedachtes hierover, goed binnenkomen.
Gelukkig is het niet alleen kommer en kwel en zitten er voldoende hoopvolle elementen in het boek, vooral aan het eind. Ook de humor, die we van Marcel Vaarmeijer gewend zijn, ontbreekt niet.
Dit boek, dat over veel meer gaat dan over een liefdesrelatie tussen twee pubers, laat zich niet in een hokje stoppen, net zomin als de schrijver zelf. Door de universele thema’s is het bovendien geschikt voor een brede leeftijdsgroep.
Lees het boek en VOEL wat het met je doet!
Dit overkomt Emily, het hoofdpersonage uit ‘Voel’. Haar thuissituatie is schrijnend en eigenlijk geeft ze alleen om haar jongere broertje. Op school heeft ze geen aansluiting. ‘Het lijkt wel of ik niet besta, of ik een geest ben waar je dwars doorheen kunt lopen.’
Op haar twaalfde ontmoet ze Ducky, een meisje met veel bravoure, maar dat een nog zwartere kijk op de wereld heeft dan zijzelf.
Er ontstaat een liefdesrelatie tussen de twee, en de ontwikkelingen en interacties wordt boeiend en ontroerend beschreven. De warme, intense gevoelens voor elkaar, maar ook de afhankelijkheid, de angst de ander te verliezen en de onevenwichtigheid.
Via Ducky, die duidelijk de leidersrol heeft binnen de relatie, wordt Emily meegetrokken naar een nieuwe, donkere uitgaanswereld waarin het gebruik van drugs normaal is. Samen glijden ze weg tot een punt waarop er nog maar een mogelijkheid lijkt te zijn om te overleven: alles en iedereen achter te laten en een nieuw en beter leven op te bouwen in Zweden.
Er zit veel vaart in het verhaal en de spanning wordt goed opgebouwd. De schrijfstijl is rauw en direct, zonder overbodige uitweidingen en toevoegingen. Het taalgebruik is passend bij de leeftijdsgroep. Omdat er gekozen is voor de ik-vorm, zit je als lezer in het hoofd van Emily, waardoor haar ervaringen en gedachtes hierover, goed binnenkomen.
Gelukkig is het niet alleen kommer en kwel en zitten er voldoende hoopvolle elementen in het boek, vooral aan het eind. Ook de humor, die we van Marcel Vaarmeijer gewend zijn, ontbreekt niet.
Dit boek, dat over veel meer gaat dan over een liefdesrelatie tussen twee pubers, laat zich niet in een hokje stoppen, net zomin als de schrijver zelf. Door de universele thema’s is het bovendien geschikt voor een brede leeftijdsgroep.
Lees het boek en VOEL wat het met je doet!
1
Reageer op deze recensie