Een roman over het onbekende en vervreemding

De gloeiende ogen en bloederige handafdruk op de cover duiden wel op een stevige portie horror maar zijn toch niet bijster origineel. De genreaanduiding "thriller met tanden" vind ik dan weer wel origineel, duidelijk en het wekt verwachtingen. Op de achterkant vinden we de uitleg bij de wagen in de carwash. Jammer genoeg blijkt de cover niet de inhoud te dekken. Dat doet de vermelding op de achterflap wel: "een roman over het onbekende en vervreemding"
Ik verwachtte puntje-van-de-stoel spanning en een huwelijk dat tot het uiterste op de proef wordt gesteld. Plus een gedetailleerde beschrijving van het vreemde schepsel in de waterput, zijn achtergrond en zijn invloed op de wereld. In beide aspecten werd ik teleurgesteld. Dit is geen echte thriller en we komen erg weinig te weten over het monster.

Een groot deel van het boek, zeker in het begin, heeft een erg luchtige toon. Twee citaten die ik grappig vind door de onverwachte gedachtenassociatie.
P.35 Er kwamen twee kippen en hij prees zich gelukkig dat hun tuin niet groter was, of ze had er een varken bij gezet.
p.182 Het was een feest voor het oog en voor de bladluizen, merkte George toen hij de lupines nader bestudeerde. (geestige variant op klassieker "de bruid was in tule en tranen")

Ik wil niet beweren dat ik de plot op voorhand had kunnen uittekenen, maar terwijl het verhaal zich ontwikkelt merkte ik toch niets dat mijn verwachtingen tegensprak. Pas in deel III. Zwart klopt er niets meer en moest ik mijn verwachtingen tot de uiteindelijke ontknoping omgooien en bijstellen. De titel "Een thriller met tanden" krijgt een heel andere betekenis.

De essentie van het verhaal is dat, na een beet van Splinter, de karakters van enkele hoofdpersonen omkeren (goed <-> slecht), een grotere evolutie lijkt me niet denkbaar. Dit beïnvloedt de mensen rondom hen, maar die gaan zich eerder aanpassen aan de nieuwe situatie dan echt evolueren.
Ik vind alle personages wel heel menselijk getekend, geen helden of supermensen maar gewone mensen die reageren op de zorgen van alledag.
Ik had wel graag meer achtergrond van Splinter gezien, nu blijf ik met allerlei vragen zitten waarvan sommige toch wel makkelijk te beantwoorden zijn. Waar komt Splinter vandaag, hoe kwam hij in de garage terecht, wat veroorzaakte zijn dood, zijn er nog andere (baby)Splinters?

Een tamelijk eenvoudige plot, met een duidelijke hoofdlijn en slechts enkele zijlijnen, zodat het verloop makkelijk te volgen is. Een uitgebreide situatieschets aan het begin van het verhaal zodat de auteur zich nadien op de gebeurtenissen kan concentreren zonder ze telkens opnieuw te moeten kaderen. Dan komen de verwikkelingen rond Splinter gevolgd door een toch wel onverwacht einde. Een chronologische opbouw zonder flashbacks of flashforwards.

Het aantal situaties en personen blijft al bij al redelijk beperkt en dat maakt het altijd makkelijker om alles goed te kunnen volgen. Het verloop van het verhaal zelf bevat voldoende spanning om te blijven boeien, al kostte het me geen moeite om het boek even weg te leggen om nadien weer verder te gaan (zonder de draad te verliezen). Een goede mix van beschrijvingen, dialogen en gedachtenweergave die zorgt voor snelheid in het verhaal en voorkomt dat de spanning verdwijnt.

Marc Kerkhofs heeft een prettige schrijfstijl, niet moeilijk, makkelijk begrijpbaar, wat mooi overeenkomt met zijn personages. Nadenken of extra concentratie wordt niet gevraagd, het is pure ontspanning. Het woordgebruik, de locaties en karaktereigenschappen geven het zeker een Vlaamse (volks)achtergrond.