Trop is te veel (of nog niet genoeg?)

Er lopen heel wat verhaallijnen door dit boek dat handelt over een liefdesverhaal met als rode draad een queeste op zoek naar een verloren gewaand schilderij van Carvaggio. Het speelt zich af tegen de achtergrond van het huidige Europa met zijn asielinvasie maar grijpt telkens terug naar de thans voorbije gloriedagen van de Europese landen. Als metafoor wordt daarvoor de geschiedenis van (de republiek) Venetië gebruikt.
De belangrijkste personages maken deel uit van de echte of ingebeelde elite met als belangrijkste tegenpool hun dienaren in feodale stijl.
Tegelijkertijd beschrijft het het schrijven van dit boek zelf en het maken van een film erover.
De stijl wordt perfect geïllustreerd door deze quote: ‘Zo moet ik schrijven (…). Groots moet het zijn, en overdadig, een overweldigende orgie van fantasie met de technische perfectie van de commercieelste kitsch.’
Dit bombastische boek bevat voor iedereen wat, behalve voor wie van soberheid houdt in stijl en woordgebruik.
Het massatoerisme wordt tot op het bot ontleed en gebruikt om de onafwendbare ondergang van het Avondland te illustreren, vanuit alle mogelijke defaitistische standpunten en met alleen onmogelijke oplossingen.
Overdaad in alles is het motto. Zo passeert ongeveer de hele collectie van haute couture de ronde, inclusief geurtjes en lotions. Er wordt ook nooit 1 mening gegeven maar altijd een heel gamma zodat je het wel met iets moet eens zijn, maar tegelijk tegen de haren gesrteken wordt door een collectie alternatieven.
Het zal dan ook niemand onberoerd laten en in slechts weinige ogen een status van perfectie krijgen.
Een dieptepunt is alleszins hoe de auteur alle argumenten naar voren schuift om een geval van seks met een minderjarige goed te praten.
Alle personages zijn buitengewoon welbespraakt, enkel bij de hoofdpersoon/auteur zelf is dit compleet 'over-the-top', wat de vraag doet rijzen of hij enkel de draak steekt met bepaalde groepen in het boek of ook rechtstreeks met de lezer.
Buiten toeristen moeten ook de zelfverklaarde kunstkenners, kunstenaars en de sociale elite er aan geloven en worden tot op het bot in al hun belachelijkheid gefileerd.
Doordat het hele politieke spectrum wordt doorlopen, van extreem links tot extreem rechts, biedt het zeker voer voor eindeloze discussies over politiek, cultuur, economie, godsdienst, onderwijs, geschiedenis, ...
Het werkt ergernis vanaf de eerste bladzijde en toch kan je het niet wegleggen omdat het ook doet lachen. Het stemt in elk geval tot nadenken.