Een ietwat ongewone opbouw

Een - voor Agatha Christie - ietwat ongewone opbouw: de verschillende hoofdpersonen worden via flashbacks uit het ik-perspectief aan de lezer voorgesteld en hun standpunt ten opzichte van de eerste overledene wordt verduidelijkt. In deel twee volgt dan de opbouw naar het hoogtepunt in de tegenwoordige tijd maar nog steeds vanuit het ik-perspectief. Dit loopt faliekant af met een tweede dode tot gevolg - dit keer is het duidelijk moord. Pas in het derde deel krijgen we de typische whodunit in Christie-stijl te zien. Origineel, onverwachte wendingen, iedereen is verdacht, geniale oplossing. Topper.