Tijdreizen is een soort metafoor

Zoals de synopsis al laat doorschemeren kan Cassandra tijdreizen. Maar is dat eigenlijk wel zo'n goed idee? Waaróm wil ze tijdreizen. Wat wil ze nou echt veranderen? Het antwoord op die vraag verandert langzamerhand. Eerst doet ze het voor de liefde, maar later doet ze het voor zichzelf. Het is een hele zoektocht, naar wie ze is en wat ze wil met haar leven. Of soms gewoon een kans om je baas de waarheid te zeggen zonder ontslagen te worden. Je schreeuwt even lekker en floep, je bent weer terug in de tijd gegaan. Niemand die het weet. Maar door al dat gereis raakt ze haar eigen grip op de tijd kwijt. En dan kom ik aan bij het stukje autisme...

Het verplaatsen op de tijdlijn werd als een soort metafoor gebruikt voor hoe sommige mensen, waaronder Cassie, altijd alles onthouden. Ze weten dingen van toen ze heel klein waren nog net zo gedetailleerd als iets wat gisteren is gebeurd. Dit kan heel verwarrend zijn. Zowel de emoties als gebeurtenissen zweven allemaal door elkaar en je weet niet meer goed wat wanneer gebeurde.
Dat gebeurde ook door het tijdreizen. Ze spoelde zo vaak terug dat ze vergat of en wanneer ze haar vriend Will een berichtje had gestuurd om een date te bevestigen bijvoorbeeld. Ze vergat of haar collega nou al had gevraagd om samen te werken of niet. Alles liep door elkaar en dat had zo zijn gevolgen...

Autisme
Cassandra weet niet dat ze autistisch is. Maar het wordt door personages in het boek wel een aantal keer benoemd. Of ze vragen haar of ze 'op het spectrum' zit. Maar Cass snapt die vraag nooit. Denken ze dat ze heel kleurrijk is?
Als lezer snap je dus wel dat Cassandra autistisch is maar ze heeft zelf geen flauw idee. En dat was wel een bijzondere leeservaring.
Ik heb geen autisme, ik heb ADHD, maar toch herkende ik veel in Cassie. Er is dan ook veel overlap tussen de twee, maar ook duidelijke verschillen. Van wat ik weet van autistische vrienden, mijn eigen ervaring en familie, vond ik de representatie extreem goed gedaan. Alleen iemand die zelf neurodivergent is kan zo schrijven. Het is altijd zo zo zo fijn om een own-voices boek te lezen.

Een aantal dingen die ik fantastisch vond:
- Cassie heeft Synesthesie; emoties ziet zij als kleuren en ze voelt vaak de emotie van een ander, al kan ze die niet goed benoemen
- Ze zoekt nieuwe plaatsen altijd eerst op op internet, zo weet ze een beetje wat ze kan verwachten
- Elke werkdag heeft een vaste outfit, een jumpsuit, elke dag een andere (vaste) kleur
- De omschrijving van overprikkeling was zo ontzéttend goed gedaan!!
- Wachten doe je met je hele lijf iykyk

De toon in dit boek was een mengeling van verdriet, onbegrip en hilariteit. Ik heb zo moeten lachen om hoe Cassie dingen ziet. En nee ik lach haar niet uit, maar ik genoot van de manier waarop zij de wereld ziet.
De mensen die zeggen dat autisten ongevoelige robots zijn, hebben duidelijk nog nooit met een autist gepraat, écht gepraat, niet die bullshit koetjes-en-kalfjes zooi. Tegen die mensen zeg ik; lees dit boek. En geniet van de emoties en unieke blik op de wereld. Sta versteld van de intensiteit en heb wat respect. Autisten zijn niet raar. Ze zijn prachtig. Anders? Ja, absoluut. Maar niet raar.
En voor de neurodivergente mensen: lees dit boek en voel je wat minder alleen. Er zijn meer mensen zoals jij en ze zijn prachtig! Je bent goed zoals je bent en je verdient je plekje in deze wereld. Laat niemand je dat uit het hoofd praten.