Meeslepend

De Wilde Vaart werkte op mij als een lasso. Het boek van Tessa Leuwsha trok me een wereld binnen, die ik dacht te kennen (zelf was ik begin jaren 80, vorige eeuw over enkele Surinaamse rivieren gevaren) maar die me voortdurend nieuwe inzichten en spannende verhalen opleverde. Het boek is een meeslepend verslag van een reis die Tessa en haar partner Sirano maakten diep het zuidelijke Suriname in, over de rivieren. Een reis en geen vlucht, hoewel Corona heerst die de business van hen beiden treft. ‘Herontdekkers’ noemen de twee zelfbenoemde riviercowboys zich. ‘Iets terugvinden waarvan je niet niet wist hoe en waar je het was kwijtgeraakt’, is de insteek.
Het werd een bizarre tocht naar Jodensavanne, een begraafplaats in de jungle. Onderweg nemen we de omgeving op, die in geuren en kleuren wordt opgedist. En we worden deelgenoot van haar verhalen en ontmoetingen.
‘Wij zijn onze verhalen. Die over het verleden - akelig, mooi, lelijk - en die over de over de toekomst vol zorg en hoop. Wij zijn vluchtig, verhalen komen en gaan. En toch is hetgeen we elkaar vertellen, we elkaar voorhouden, ons enig goed. Onze vertelsels zijn onze waarheden, denken we. De waarheden van de mensen met de sterkste en luidste stem. Hebben zij gesproken, dan doen de overige verhalen er niet meer toe,’ schrijft ze ergens aan het einde. En juist in dit boek is het Leuwsha gelukt de mensen zonder luide en sterke stem aan het woord te laten. Een openbaring.