Blauwe Maandag

Het boek begint met een gebeurtenis uit het jaar 1987. Rosie en haar zusje Joanna liepen samen vanuit school naar huis. Rosie was 9 en Joanna was 5. Rosie was ondertussen Joanna kwijtgeraakt, maar dacht toen nog dat Joanna al sneller naar huis is gegaan totdat hun moeder, Deborah Vine haar vroeg waar Joanna was. In paniek keerden zij terug de straat op, maar zij was nergens te bekennen. Ze gingen naar het politiebureau toe en werden ondervraagd om meer informatie uit te kunnen halen die hun kon helpen bij de zoektocht. Joanna is echter nooit gevonden.

Toen Rosie naar de universiteit ging, veranderde zij haar naam in Rosalind Teale uit schuldgevoel, schaamte en verdriet.

Hedendaagse Londen

Frieda Klein
Zij liep door de straten in Londen om 02:50 ‘s nachts. De politieagenten in een geparkeerde patrouillewagen zagen haar lopen en ze vroegen of alles in orde was. Maar zij zei niets en liep door.

Carrie en Alan Dekker
De echtpaar had een kinderwens, maar konden geen kinderen krijgen. Carrie vond het niet erg om een kind te adopteren, maar Alan wilde graag en kind van zijn eigen zaad maar dat kan hij haar niet schenken omdat het zwak was en dat zat hem dwars. Alan kreeg Reuben McGill toegewezen voor een psychiatrische sessie. Maar Reuben bleek niet naar hem te luisteren. Alan liep boos weg en diende een officiële klacht in, daarom verving Frieda Reuben.

Michael Faraday is vermist. Alan vertelde dat hij droomde een kind te willen hebben met rood haar en sproetjes, wat voldoet aan de omschrijving van het vermiste kind. Frieda besloot de politie te informeren en hun te helpen bij het onderzoek.

Toen Alan Dekker een gesprek met Frieda op haar praktijk had, is de kamer plotseling gehuld in een wolk van wit stof; Iemand is door het plafond heen neergevallen. Het was een man die vroeg welke verdieping hij zich bevond nadat hij overeind is gekomen, alsof zijn val niks voorstelde, en hij stelde zich voor, ‘ik ben Jozef Morozov’.

De schrijversduo heeft op een komische manier een nieuwe personage geïntroduceerd. Ik giechelde toen ik dat gedeelte las. Deze eerste Frieda Klein serie is wat anders dan hun overige boeken. Het bevat niet alleen misdaad en verdenkingen, maar ook grappige plots, een paar spannende momenten en het eindigt met een, ‘wow!! Geweldig!!!”; De hoofdpersonage, die deze keer geen slachtoffer noch verdachte is werkt samen met een politieagent Karlsson.

In één van de sessies vertelde Alan Frieda dat hij opeens gekust werd door een onbekende vrouw. Om erachter te komen of hij de waarheid heeft gezegd of of hij alleen maar gefantaseerd/gedroomd heeft, stuurde zij Jack om naar de locatie in Alan’s verhaal te gaan om te zoeken naar een vrouw die Alan heeft beschreven: ze droeg een feloranje jasje, had een blond haar, grote borsten, droeg strakke zwarte legging op hoge hakken en droeg veel sieraden. Hij kwam een wasserette binnen en werd bediend door een vrouw die een moedervlek boven haar mond had. Hij vroeg of zij een vrouw in een feloranje jasje heeft gezien en zij zei van niet. Jack keek naar haar moedervlek en hij kon het niet laten, dus hij zei,

“Overigens, ik ben arts, en u zou misschien eens naar die moedervlek moeten laten kijken”
“Hé?”
Jack tikte met zijn vinger op zijn eigen gezicht, net boven zijn mond.
“Daar moet misschien nog iemand naar kijken.”
“Rot op, bemoei je met je eigen zaken,” zei de vrouw.
“Sorry, u hebt gelijk. Neem me niet kwalijk,” zei Jack.

Ik heb 9 boeken van Nicci French binnen anderhalve maand gelezen, maar nooit heb ik zo hard gegiecheld totdat ik dat gesprek tussen Jack en die vrouw las. Het is leuk om tijdelijke ontspanningen te hebben in een spannend misdaadseries.

Het verhaal heeft onverwacht spannende gebeurtenissen. Mijn favoriete personage is Jozef Morozov. Hij leek me een soort figuur buiten mijn verwachting. Een easy going, vriendelijk, behulpzaam en handige man. En ook Alan Dekker die geschokt is toen hij de waarheid heeft ontdekt. Hij leek me een lieve man die antwoorden zocht.

Na Verloren vind ik Blauwe Maandag het leukst. Hoogste rating score van me gekregen. De schrijversduo heeft waarschijnlijk al de typische kritieken over hun overige boeken verzameld en verbeterd; Zover gaan de meeste klagen over: te langdurig en saai met weinig tot geen spannende plots. Dit boek is ver van langdurig en saai.

Een aanrader!!