Kennen we de mensen van wie we houden?

Olivia is geheugenexperte. Op een dag krijgt ze een telefoontje uit Parijs. Haar dementerende grootmoeder, de bekende kunstschilderes Joséphine Benoît, zit in Hôtel Lutetia onder haar eigen schilderij en beweert dat ze net na WOII iemand vermoord heeft. Wat meer is, ze beweert dat ze zelf Sophie Leclercq heet en Joséphine Benoît vermoord heeft in kamer 11 van het hotel.
Olivia reist naar Frankrijk om het raadsel op te lossen.
Is er daadwerkelijk iemand vermoord in kamer 11 van Hôtel Lutetia en zo ja, heeft Olivia's grootmoeder het gedaan?

Het verhaal begint met een intrigerende proloog in het verleden, net na WOII. In het verdere verloop wisselt de tijdslijn tussen het heden en het verleden.
De flashbacks worden afwisselend verteld vanuit de standpunten van Sophie en Joséphine.
In het heden zijn er ook verschillende POV's: voornamelijk die van Olivia, maar ook van Myles en René.

Al die sprongen, zowel in tijd als in POV, maakten dat het boek voor mij heel rommelig overkwam. Echte spanning zat er voor mij niet in. Over halfweg het boek maakte ik me de bedenking dat ik nog maar weinig "bewijs" had gezien van Olivia als geheugenexperte.

De vragen waarrond het boek draait, nl. "Kan je iemand herinneringen aanpraten?" en "Kan je je herinneringen wel vertrouwen?" zijn op zich stof voor een geweldig goed boek. Ook in Anna O. maakte Blake gebruik van een fascinerend uitgangspunt: kan je iemand vermoorden terwijl je slaapwandelt en ben je dan aansprakelijk?
Maar...het boek moet dan wel spannend en intrigerend zijn en mijn interesse kunnen vasthouden doorheen het hele boek. En dat heb ik gemist, zowel bij Anna O. als bij De moord in kamer 11. Hier zat volgens mij veel meer in dan eruit is gekomen...

Dankjewel aan World of Thrillers Boekenclub en HarperCollins Holland voor het recensie-exemplaar.