Hugo krijgt wel erg veel kansen ook al is zijn leven erg wreed

Ik had dit boek graag meer sterren gegeven omdat ik boeken van Ildefonso Falcones erg goed vind. Ze slepen je mee in een, meestal lang verhaal, in een andere tijd, met veel figuranten die meerdere jaren meegaan, je kan je dus goed inleven met de personages.
Dit keer speelt het verhaal zich af eind veertiende en begin vijftiende eeuw in Barcelona en omgeving.
We leren er Hugo kennen die na de dood van zijn vader op een scheepswerf werkt. Hij ziet zijn moeder amper en zijn zus al helemaal niet omdat die in een klooster ondergebracht is.
Hugo is in het begin van het verhaal nog heel jong, een kind nog, maar toch moet hij al werken. Lezen of schrijven leert hij niet.
Dan is er nog Bernat, zoon van Arnau die in het vorige boek belangrijk was bij de bouw van de kerk, De kathedraal van de zee. Hugo en Bernat zijn initieel vrienden, maar van die vriendschap blijft niet veel over.
De christenen laten zich niet van hun beste kant zien. Moren die de Islam aanhangen en vooral ook joden krijgen het zwaar, worden zonder pardon uitgemoord, hun bezittingen in beslag genomen.
Hugo slaagt erin om ondanks alle moeilijkheden wel door te gaan met zijn leven. Hij moet dikwijls opnieuw beginnen, krijgt gezien het tijdsbeeld, veel kansen. Daar zit juist het probleem met dit boek, hij krijg teveel kansen, mag te dikwijls opnieuw beginnen alhoewel zijn leven erg schrijnend is. Hij heeft precies ook echt geen geluk, maar zoek de problemen soms toch ook wel op. Hij doet alles voor zijn gezin, dat is uiteraard erg nobel.