Tikje gruwel in een spannend jasje

Twee mooie verhaallijnen, eentje van rond 1950 en het hoofdverhaal in 2014.
1950: Idlewild Hall is een internaat voor ongewenste meisjes en meisjes die niet deugen, wilde meisjes volgens de normen die toen gelden. Vier van hen sluiten er vriendschap: Katie, CeCe, Roberta en Sonja. Alle vier hebben ze zo hun eigen verhaal. De verhalen worden nog erger omdat er iets duister rondwaart op het domein van het internaat.
2014: Fiona is journaliste, haar zus is twintig jaar geleden vermoord en gevonden op het terrein van het internaat dat toen al gesloten was. Nu blijkt iemand het domein te willen renoveren en er terug een internaat van te willen maken. Wat een waanzinnig idee als je weet wat daar allemaal gebeurd is.
Fiona kan de moord op haar zus maar moeilijk aanvaarden. Is de man die opgepakt is wel degelijk de moordenaar. Ze gaat op onderzoek uit en begeeft zich in een wespennest.
De afwisseling tussen beide verhalen is goed en persoonlijk vond ik het verhaal van vroeger het mooist, waarschijnlijk omdat ik zelf op internaat gezeten heb. Niet dat ik wild of ongewenst was. De kilte van zo'n internaat, het strenge regime dat herkende ik er wel in, maar ook de vriendschap, daar ga je toch steun bij elkaar zoeken en dat zijn vriendschappen die lang blijven.
Fiona was ook wel een interessant personage. Ze noemt zich journaliste, maar heeft tot nu toe vooral over onbelangrijke zaken geschreven. Dit wordt haar eerste grote zaak, een moordzaak dan nog wel.
De stukken over het spook op het domein passen goed in het verhaal en zorgen voor een tikje gruwel.