Wat is onze Vlaamse taal toch schoon

Arabella is vijftien, geboren in het eerste jaar van de eerste wereldoorlog, 1914. Haar vader kweekt bloemen, chrysanten meer bepaald. Haar moeder geeft haar geen liefde, heeft haar nooit eens aangehaald of omarmd of gekust. In de hoop op het veld wel iets te vinden, gaat ze meewerken tussen de arbeidsters. Van haar vader mag het, haar moeder wil het liever niet, maar bemoeit zich niet. Beide denken toch, evenals de werksters, dat ze het niet lang zal volhouden. Ze hoort er ook niet bij want ze is de dochter van de baas. De vrouwen komen uit een ander milieu en een ander nest dan zij en ze hoort veel zaken die ze niet wist. Ze begint als een bleuke aan het werk, maar op het einde van het boek is ze veel volwassener. Er gebeurt ook veel. Ze leert dingen over haar vader die ze liever niet wist en ook over haar moeder. Achter haar kilheid schuilt een groot geheim.

Dit boek staat bol van de schoon Vlaaamsche zinnen en is echt een pareltje om te lezen.
Het verhaal is mooi, de taal is schoon, de personages zijn echt. Romanie is een van de meisjes op het veld en die snoept veel. Wanneer de vele soorten en namen van snoep voorbij komen, waan je je in een ouderwetse echte snoepwinkel. Het is nostalgisch.
"Violetjes, nunnenbillen, vlinderspekken, cuberdons, pastershoeden, rekkers, muntebollen, boerentenen, napoleons, kalissestok, onzelievevrouwtjes, zwarte muizen."

"De ochtend had zijn beide voeten nog diep in de nacht steken. Ik was bang dat als ik zou praten het geen klank zou geven, zo weids was de stilte om me heen."

"Het laatste wat ik wilde was alleen zijn met dit uitgeleefde lichaam dat maar asemde en asemde gelijk dat ze het uit de diepte van de aarde naar boven moest lurken."

Heel het boek staat vol met dit soort schone zinnen. Lezen, dit wordt het beste boek dat je dit jaar zal lezen.