Artiest met nukken en een hart van goud

Ik kan niet zeggen dat ik een geweldig fan van Elton John ben. Hij heeft enkele aardige nummers en ik kan me voorstellen dat hij op zijn hoogtepunt de sfeer er aardig in kon brengen.
Deze autobiografie wilde ik wel lezen want hij heeft nogal een heftig traject afgelegd om te komen waar hij nu is.
Het verhaal wordt bijna chronologisch verteld, vanaf zijn geboorte in een niet al te warm nest met veel ruzies. Pas nadat zijn moeder gescheiden is en hij een stiefvader krijgt, gaat het wat beter. Zijn school heeft hij niet afgemaakt want hij was alleen maar geïnteresseerd in muziek. Hij speelde in bandjes, piano en zong af en toe maar dat was nu niet direct zijn grootste talent.
In het begin was het zeker geen vetpot en moest hij met erg weinig rondkomen.

Het lijkt me een vrij eerlijke autobiografie want Elton John spaart zichzelf niet. Hij is een hele tijd een heel onaangename man geweest wiens humeur in een seconde kon veranderen, die wegliep van afspraken en conflicten. Eens hij seksueel actief werd, werd hij behoorlijk losbandig. Hij was zo'n vervelende etter omdat hij drank en drugverslaafd was. Vooral de cocaïne bracht het slechtste in hem naar boven.
Eens hij van zijn verslavingen af was en een beetje terug een balans in zijn leven vond, werd hij wel een aangenamer mens, al blijft een artist natuurlijk wel zijn nukken hebben.
Hij heeft veel van zijn collega's en vrienden aan AIDS verloren en heeft zelf het geluk gehad de ziekte niet op te lopen. Het is best hard te lezen hoeveel mensen hij in zijn leven verloren heeft.
Hij gaat ook een hoofdstuk in over zijn vriendschap met Lady Di en haar dood.

Hij is nu zeventig, getrouwd met een man en samen hebben ze twee jonge kinderen. Ik hoop voor hem dat hij nog lang mag leven en zijn kinderen zo lang mogelijk kan zien opgroeien.