Lopen is rusten

Abdelkader Benali is de hoofdpersoon in dit boek dat over lopen gaat. Hij zit in een dip wat betreft schrijven en gaat dan maar lopen. Waar kan je het meest leren over lopen? Van andere lopers en wie zijn de beste lopers? De Kenianen en de Marokkanen.
Via een manager die hem een trainingskamp belooft, komt hij terecht in Ifrane, het walhalla voor de lopers. Hij krijgt er niet helemaal wat hij dacht te krijgen. Hij verwachtte trainingsschema's en een trainer. Wat hij wel krijgt is een Algerijn, Nouredinne, een jonge knaap, beloftevol hardloper hem de kneepjes van het lopen op zijn manier bijbrengt. In het begin is Nouredinne nog wat verlegen, maar al snel begint hij naar de vrouwen te kijken.
Het verhaal wordt vertelt door Abdelkader Benali zelf terwijl hij zich eigenlijk klaarmaakt voor de halve van Egmond. De jarenlange stage in Marokka zit er dan al op en hij wil weten of hij progressie heeft gemaakt.

Ik had een iets ander boek verwacht, meer heldenverhalen over het hardlopen, maar dit kon ik toch ook wel smaken. Abdelkader Benali is zelf Marokkaan, maar is in eigen land een buitenlander, ze vinden dat hij raar spreekt. Het lijkt me dat Benali meer in contact met de Marokkaan in hemzelf is gekomen tijdens het verblijf. Het is wel interessant te lezen dat wat wij denken over zo'n stage, heel iets anders is dan wat het echt is. Er wordt meer op gevoel getraind en minder met de chronometer en schema's. Ik weet niet of dat altijd het geval is, maar hier dus wel. Rusten, dat is blijkbaar ook heel belangrijk, veel rusten als je veel wil lopen.