De vraag blijft of ik het boek gelezen had als Peter niet vermoord was

Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.

Peter R. de Vries kwam op mij altijd over als een beetje een stugge en norse man en ik was dus benieuwd naar het verhaal van Tahmina Akefi die Peter als haar grote liefde omschreef. Ik had altijd het gevoel, als ik hem op tv zag dat hij voor zijn werk leefde en wist ook lange tijd niet dat hij een relatie had.

Het verhaal begint op het moment dat Tahmina geboren wordt in Kabul. In het volgende hoofdstuk beschrijft Peter wat hij op die dag gedaan heeft, doordat hij agenda’s van jaren geleden bewaard heeft, kan hij dit nog vrij goed terug halen. Dit typeert Peter denk ik ook. De nauwgezetheid waar hij de dingen deed. Agenda’s, dossiers, alles netjes bij houden, zodat hij vele jaren later nog steeds dingen terug kan vinden en kan gebruiken, in bijvoorbeeld de zaak tegen Holleeder. Zo volgen we beide personen enkele hoofdstukken. Tahmina die opgroeit en Peter die beschrijft wat hij op die dagen gedaan heeft. Vervolgens volgt een pagina met een zwart randje. De dag dat Peter neergeschoten wordt en Peter en Tahmina het boek niet meer samen af kunnen schrijven. Hoe deze schietpartij is afgelopen weten we helaas allemaal.

Tahmina vertelt in haar boek verder over haar leven, na 6 juli, de dag dat Peter neergeschoten werd, maar ook over de mooie herinneringen die ze aan hem heeft en de leuke en minder leuke anekdotes uit hun leven. Ik denk dat het boek heel anders geworden is als ze van te voren voor ogen hadden, maar dit komt ook door deze tragische gebeurtenis. Het verhaal geeft mij als lezer wel een heel ander beeld van Peter R. de Vries en hierdoor heb ik het gevoel, dat ik hem toch nog op een andere manier een beetje leer kennen na zijn dood. Het was al bekend dat hij veel voor nabestaanden en slachtoffers van misdrijven deed, zoals bijvoorbeeld voor de ouders van Nicky Verstappen en voor de zusjes Holleeder. Deze personen beschreven Peter altijd al als een persoon die hartelijk was en altijd voor hen klaarstond. En dat blijkt ook uit het verhaal van Tahmina. Echter is dat ook de keerzijde van de medaille voor Tahmina.

Doordat het gevoel van recht zo diep geworteld zat bij Peter moet hier ook veel voor wijken en wordt Tahmina soms vergeten. Of wordt hun stedentripje onderbroken doordat Peter enkele telefoontjes moet afhandelen, waardoor de middag al om is voordat Peter het in de gaten heeft. Daarna beseft hij dan wel dat het niet zo handig is, en verontschuldigt hij zich bij Tahmina, maar andere keren beseft hij dit niet en dan moet ze Peter soms echt wakker schudden, en dan weet hij dat hij dingen toch echt moet veranderen, om zijn grote liefde niet te verliezen. Ik vroeg me onder het lezen wel regelmatig af, wie nu wie’s grote liefde was. Ik had eerder het gevoel dat Tahmina de grote liefde van Peter was dan andersom.

Ook vraag ik mij af, hoe erg het ook is, dat, als Peter niet vermoord was, en zij het boek samen geschreven hadden, of ik het boek dan gelezen zou hebben. Ik denk het niet. Dan wordt het een boek van de zovelen. Nu krijgt het een extra lading door de gebeurtenissen.