Zelf nadenken toegestaan

De eerste gedachte die door mijn hoofd ging toen ik ontdekte dat het boek maar zo weinig pagina's telde: jammer voor Stephen King-normen, maar zeker niet teleurstellend. King heeft er niet de minste moeite mee om met weinig pagina's een beklijvend verhaal neer te zetten. Zo ook nu weer. Het boek neemt je meteen mee in een verhaal waarvan je na de eerste bladzijde al weet dat het verhaal al je gedachten zal beheersen. Je hebt geen rust meer tot het boek uit is, je wilt weten wat er nog zal komen. Wat wel jammer is, is dat het verhaal me al heel snel deed denken aan de film 'the box', en dat gevoel bleef me wel achtervolgen door het boek, wat het minder origineel maakte. Het verhaal zelf leest heel vlot weg, en je hoeft echt geen King fan te zijn om het te kunnen appreciëren. Vaak zeggen mensen dat de boeken van King te moeilijk zijn, en dit is wel van toepassing op zijn dikke turven, maar zijn kortverhalen zijn dat helemaal niet.
Het einde vond ik ongeïnspireerd. Bij King is het de gewoonte dat het einde open blijft zodat je zelf je fantasie moet aanspreken en nadenken, maar dat bleef hier wat weg. Ik wil nog, heb niet het gevoel dat het verhaal af is. Het lijkt een beetje of dit boek de hoofdpunten uit het verhaal vertelt, samengevat in 150 bladzijden in plaats van de 750 bladzijden die het oorspronkelijke verhaal telde. En dat is zeer jammer. Maar het was me, zoals steeds, zeer aangenaam nogmaals een verhaal van de grote King te kunnen lezen.