Kroniek van de Vlaamse kunstwereld - en van de tijdgeest

Twee schoolvrienden die jaloers naar elkaar kijken, vechten een levenslange vete uit. De schrijver, hun klasgenoot, zit het allemaal aan. Van den Broeck gebruikt deze basis voor een veelzijdige roman. Er zitten persoonlijke elementen in, relatiedrama's, maar ook kritiek op het Vlaamse kunstwereldje. Je kan er een kroniek van de tijdgeest van de tweede helft van de 20e eeuw in zien.
Ronny en Eddy zijn op een bepaalde manier allebei snobs en macho's. Ze proberen elkaar eerst te overtreffen met kennis van taal en kunst, dan in het veroveren van elkaars vriendinnen en als ze volwassen zijn in het hebben van maatschappelijk succes. Ondertussen kraakt Van den Broeck hard noten over de kunstwereld: wat is kunst eigenlijk waard? Wat maakt het uit of een ets nummer 3 of nummer 250 is? Dan gummen we toch wat cijfers uit en heeft iedereen nummer 3? Er moet natuurlijk wel meer betaald worden.
Terugkijkend over de schouder van Van den Broeck begint het allemaal vrij onschuldig. Het was de tijd dat Brigitte Bardot werd gelanceerd als sexbom, feminisme nog niet bestond en dat er bij staatsomroep BRT naar hartelust uitgevreten kon worden want concurrentie in de vorm commerciële omroep moes ook nog komen. Op de Vlaamse lerarenopleiding heerst nog strenge discipline met hypocriete de-kat-knijpen-mag-maar-wel-in-het-donker-cultuur, waarbij de kerk nog een factor was om rekening mee te houden. Later, als de fraude uit de hand loopt, is er altijd nog wel een advocaat te vinden die voor veel geld scheve zaken rechttrekt. De hypocrisie neemt bedenkelijk vormen aan, en de jaloezie ook.