Rit in een van Mitchells vroegere literaire achtbanen

Eiji stelt zich voor hoe hij advocate Akiko Kato het geheim wie zijn vader is gaat ontfutselen. Dan weer bluft hij zich naar binnen in haar kantoor, dan weer stelt hij zich voor hoe hij Kato afluistert in een bioscoop. Ondertussen droomt hij van de mooie serveerster in het café tegenover het gebouw. Fantasieën en parallelle universums wat de klok slaat. 

En wat is er eigenlijk met Eiji’s tweelingzusje Anju gebeurd? In deel twee, een soort brievenroman, leren we dat Eiji als kind de dondergod heeft beloofd dat die iets mag terugpakken als Eiji wint bij de voetbal. Prompt verdwijnt Anju. Eiji zweert wraak. Kato probeert ondertussen met een dreigbrief te voorkomen dat hij zijn vader gaat zoeken. Een brief van zijn eveneens verdwenen moeder duikt op. Ze was zwanger van een rijke, getrouwde minnaar, schrijft ze. Toen hij haar in de steek liet raakte ze aan de drank. Oma voedde de kinderen op.

In deel drie (‘videogames’) crasht Eiji na een wilde nacht met rijke student Yuzu Daimon. Dat gebeurt natuurlijk in het café tegenover het Panopticongebouw - zoals veel ijkpunten in dit verhaal komt het café steeds weer terug. Hij mept een klant de zaak uit die de serveerster lastig valt en maakt kennis met haar. Ondertussen heeft de student Yakuzaliefje Miriam, die iets over Eiji’s vader weet, beledigd. Eiji traceert haar met behulp van hackervriend Suga. Weer een stukje van de puzzel valt op zijn plek, maar hij krijgt wel de Yakuza achter zich aan. Deel 6 is het dagboek van Eiji’s grootvader, een Kamikazepiloot… En zo zijn er nog vier delen: acht romans voor géén geld.…

David Mitchell (1969) is in dit vroege werk aan het experimenteren en dat zullen we weten ook. Er gebeurt zo ontzettend veel bij deze zoektocht dat het haast niet samen te vatten is. Soms cyberpunkachtig, zoals Neal Stephenson (Snow crash), dan weer mysterieus zoals Haruki Murakami, en ongelooflijk dynamisch - op het overladene af. Literaire goeroe Lidewijde Paris roemde de surreële sferen die Mitchell oproept. Pop surrealism- (denk Jeff Koons) op papier, dat klinkt wel heel Amerikaans. Komt Mitchell dan zelf uit de VS? Dat niet. Hij is in Engeland geboren en studeerde er Amerikaanse literatuur - dus de link is er wel.

Dit is natuurlijk ook een boek over Japan, het land waar Mitchell op dat moment als leraar werkte, en meer in het bijzonder over de sfeer die Tokio kenmerkt. Extreme discipline aan de bovenlaag en allerlei al even extreme uitlaatkleppen eronder. Alles wat ‘Japans’ is komt terug in het boek: computerspellen, werkverslaving, Yakuza, ‘Angst’, mystiek, hostessbars, wijsgeren… Een mangastrip met letters. 

Number9dream (2001) is met Ghostwritten (1999) tot het vroege werk van de inmiddels met prijzen overladen Michell te rekenen. Hoe kijkt de literaire vernieuwer zelf terug op die boeken? 'Al die metaforen… je zou er hoogstens één moeten hebben op elke twee pagina's', vertelde hij in 2015 tegen The Guardian. Dat is te bescheiden. Nu, meer dan 15 jaar later voelt het allemaal inderdaad wat overdadig. Maar Mitchell lees je juist voor de perspectieven, personages en plotwendingen. Wat een spektakel. In achtbaanliefhebberstermen: deze móet je gedaan hebben.