Alwéér een boek over Wim Kieft?

De voetballer/overlever zal zelf de eerste zijn om te zeggen ‘moet dat nou, wéér een boek over die Kieft?’ Misschien wel daarom, en door de nuchtere observaties van Michel van Egmond is het toch weer een fascinerend relaas over vallen(‘ik ben een junk, man, had je dat nog niet gezien’) en opstaan (‘eigenlijk vind ik alles veel leuker zónder die coke’) geworden.

Want zoals bij Wim alles groter lijkt te zijn dan het echte leven, zijn hoogtepunten in de Italiaanse comptetitie zijn veel hoger dan zijn door drank en drugs aangetast brein zich kan herinneren, en ook de kuilen waar hij in stortte (‘ik ben verslavingsgevoelig, man’) blijken nog veel dieper te zijn. ‘Mijn dochters dan 8 en 11 die me komen vertellen dat ik niet meer moet drinken terwijl ik ladderzat aan de bar zit in Luxembourg, dat is toch te treurig voor woorden? Toch vinden de dochters het gòed als ook deze rampzalige episode in het boek komt. Veel spreekt ook vóór hem: een depressieve moeder, een alcoholistische vader, een jongen van 21 die plotseling tonnen verdient.
Want zijn legendarische optreden bij DWDD wèrkelijk indrukwekkend maakte, is de verpletterende nuchterheid die hij ten toon spreidt. ‘Was wel leuk, toch? Waarom wilden die mensen mij eigenlijk zien?’

Honderden ontroerde Italianen komen hem verwelkomen als hij zijn oude club Pisa bezoekt. Dat doet hem goed. Zo goed, dat hij Van Egmond vraagt zijn grootste trofee, die ergens bi jeen kennis is achtergebleven ('ik heb alles weggegeven of verpatst’) op te scharrelen en die te gaan overhandigen bij een tweede bezoek. Als een kind zo blij is de directeur van het lokale voetbalmuseum ermee. Fans zijn tot tranen geroerd, hij komt op TV, mensen willen hem aanraken, hij krijgt cadeaus, een ovatie in het stadion. Meteen de gène van de tè nuchtere held. ‘Kan ik dat wel maken zie gouden schoen te geven? Is eigenlijk toch maar een lelijk ding toch?’