Het wil helaas geen muziek worden

De wiskunde achter de muziek, een erg nauwgezette inventaris van hoe je vanuit getallen en structuren naar muziek kunt kijken. Misschien interessant. Maar voor wie eigenlijk? Info voor de absolute beginner (wat betekenen de muzieknoten, hoe heten de intervallen), maar ook de wat meer ervaren muzikant (voorbeelden van hoe Bach met inversies omgaat, de komma van Pythagoras). Van eenvoudige structuren (ABABABA) tot de complexe experimenten van Xenakis en Stockhausen.
Een beginner is het al snel te abstract. De wiskundige zal er weinig uitdaging in vinden. De ervaren muzikant ontdekt niet veel. Vooral omdat 90% al bekend is. Heel trouw, alles opgesomd. Inclusief alle verschillende atonale symmetrische toonladders die mogelijk zijn. Maar het zegt me allemaal weinig. Op bladzijde 137 lijken de auteurs dat ook te beseffen: Je kunt wel turven hoe vaak een c gebruikt wordt. Maar als je dan die c’s achter elkaar zet, krijg je nog geen muziek. Belangrijker is om te weten hoe die c gebruikt wordt, hoe de tonen verbonden worden. Dat had ik in dit boek ook graag gezien: de verbanden. Wanneer wordt gestructureerd geluid voor een luisteraar? Het stuk over elektronisch componeren, vanuit algoritmen, biedt perspectief, ook voor de muzikanten van dance en modern klassiek. Maar, zoals de schrijvers zeggen: muziek zonder een menselijke inspiratiebron, geworteld in verhalen en emoties, zal nooit echt een snaar raken.
Een paar leuke anekdotes, enkele prikkelende vooruitblikken, tussen het vele turfwerk, maar het wil helaas geen muziek worden.