De tocht gaat verder...

Recensie : Fulia deel 2 ; De laatste Tocht – Joost Uitdehaag

Deel twee gaat verder met de tocht van Fulia en haar leger. Al snel worden ze ingesloten door de oerdemon Achlais Mentron. Er volgt een verschrikkelijke slag… toch laten Fulia en haar leger zich niet uit het veld slaan. Fulia wil hoe dan ook naar het mytische Fort Agiana. Dit is het verborgen negende lid van het Verbond. De tocht is niet makkelijk, er zijn tegenslagen, er sneuvelen bekenden en er is soms zelfs ruzie over het nut van de tocht. Zelfs haar beste vriendin Eymee twijfelt aan de tocht. Maar ze blijft Fulia steunen. Fulia komt stukje bij beetje meer te weten over de ware aard van de demon. Dat drijft haar om verder te gaan, op zoek naar het Fort. Ze hoopt dat ze het Verbond kan herstellen, maar er is nog een lange weg te gaan.
Het karakter van Fulia wordt goed beschreven, je kan je goed inleven in haar. Het lijkt wel alsof je Fulia bent. Ik vind haar een echte doorzetter. Een type waar ik van hou. Eymee is de ene keer beter te begrijpen dan de andere keer, maar toch vind haar karakter de moeite waard.
De persoon die de meeste indruk op me gemaakt heeft is Mesisobah. Als je het verhaal leest, komt je er achter waarom ik dat vind.
Het boek leest lekker weg, het gaat verder waar deel één is gestopt. Het is dus zeker een must om het eerste deel (Scherven van het Verbond) eerst te lezen, anders mis je te veel. Na het dankwoord heeft de auteur de geschiedenis van het Verbond en van het Fort in chronologische volgorde opgesomd en er is een lexicon opgenomen van alle personen en plaatsen die in het verhaal voorkomen. Dit vind ik erg handig.
De opbouw naar het plot is erg goed, pas op het allerlaatst weet je hoe het af loopt. Het is niet voorspelbaar. Integendeel… dit heb ik niet aan zien komen. Het is een eind dat past bij het verhaal.
Er zit genoeg avontuur en spanning in, ook humor, romantiek , trouw en verraad.
Jammer dat er geen vervolg op komt, want ik wil meer van dit soort verhalen.