Dit was een worsteling

Ik wist dat 'De denkbeeldige vriend' (of eigenlijk, Imaginary Friend, want ik luisterde dit boek in het Engels) een dikke pil was. Een aantal recenties op Goodreads hadden me dat verteld. Voor mij is dat geen probleem - ik lees of luister wel vaker bakstenen, heerlijk juist.

Deze was beduidend minder.

Het verhaal begint veelbelovend. Ja, het is al eens gedaan, ja, het concept voelt aan als It van Stephen King, of Stranger Things, maar dat hoeft geen probleem te zijn. Een groepje kinderen staat voor een uitdaging: bouw een boomhut voor kerstmis, want anders gaat het helemaal mis in het dorpje Mill Grove waar Christopher en zijn moeder Kate net zijn komen wonen. Ze zijn op de vlucht voor de gewelddadige ex van Kate. Christopher heeft in zijn jonge leven al veel ellende gemaakt, niet in de laatste plaats de zelfmoord van zijn vader (hij vond zijn vader, dood, en met doorgesneden polsen, in de badkuip, brrr). Daarnaast is Christopher zwaar dyslectisch en doet hij niet zo goed op school, waar hij uiteraard altijd mee gepest wordt.

Dat verandert als hij zes dagen vermist raakt in het plaatselijke bos. Bij terugkomst zijn er dingen veranderd. Christopher kan alles lezen wat hij wil, zijn schoolresultaten schieten omhoog en hij is ineens super populair. Plus, hij heeft een denkbeeldige vriend opgeduikeld, de "Nice Man" die hem naar Christopher zegt uit het bos heeft geleid.

So far so good. De eerste driehonderd bladzijdes zijn prima te doen. Het enige waar ik me echt aan stoorde, was dat de kinderen rond de zeven, acht jaar oud zouden moeten zijn. Zo komen ze niet over. In hun doen en laten lijken ze eerder tieners. In eerste instantie dacht ik dat dat misschien kwam door de bijzondere gaven die Christopher heeft opgeduikeld, en die hij later onder zijn vrienden verspreidt, maar dat is niet zo. De kinderen zijn vanaf het begin al te volwassen voor hun leeftijd geschreven. Dat is jammer, want dat zorgt meteen voor een ongeloofwaardig element in het verhaal.

Helaas loopt het boek daarna, wat mij betreft, helemaal van de rails. De gehele plot gaat verloren in onnodige, herhalende scenes die met het oog op spanning zijn geschreven maar dat niet waarmaken. Doordat er zo ontzettend veel onnodige details in het verhaal zitten, raak je als lezer de draad kwijt qua world building. Waarom werkt deze wereld op de manier waarop deze beschreven wordt? Wat is het belang van de herten die veelvuldig in het verhaal voorkomen? Wanneer bevindt iemand zich in de echte wereld, en wanneer in de denkbeeldige wereld? Waarom heten de mailbox people zo? Wat is de significantie van alle dichtgenaaide monden en ogen? Het loopt dusdanig chaotisch door elkaar dat je als lezer de belangstelling verliest.

Voeg daarbij een plottwist en de plotselinge geforceerde religieuze overtonen die de tweede helft van het verhaal domineren en mijn interesse was compleet verdwenen. Ik zag de plottwist mijlenver aankomen helaas,

Dit boek had wat mij betreft niet op deze manier op de markt mogen worden gebracht. Het had baat gehad bij een hele stevige edit - meer is niet altijd beter. Voor mij blijft het boek nu steken op een poging om It, Needful Things en The Stand van Stephen King in een soort vervlochten, religieus modern jasje te stoppen en slaagt daar niet in.