Meesterverteller, maar toch...

Waar dit boek zeer uiteenlopende recensies krijgt, vind ik het zelf ook een moeilijk te beoordelen boek.

Ilja Leonard Pfeijffer is zonder twijfel een meesterverteller die prachtige volzinnen op papier zet. Dat hij hierbij zijn eigenzinnige kijk op het (massa-)toerisme verwoordt, zijn blik op de vluchtelingencrisis werpt, en andere boeiende thema’s aansnijdt, zijn ongetwijfeld de grootste verdiensten van zijn boek.

Vooral zijn betoog op het toerisme vond ik meesterlijk (al kun je je de vraag stellen of dit niet beter in een essay had gepast): ‘Er is zoveel verleden in Europa dat er geen plek meer is voor toekomst.’
En ook: ‘Europa is het recreatiegebied voor de rest van de wereld.’

Maar ook zijn kijk op de vluchtelingencrisis stemt tot nadenken:
‘Zonder migratie is het lastig zich een toekomst voor Europa voor te stellen.’

Aan de andere kant komt hij op momenten pedant en zelfgenoegzaam over, en loopt hij graag te koop met zijn eruditie. Zo verlies hij zich (o.a.) in het verhaal over de zoektocht naar het schilderij van Caravaggio in details, wat het boek niet ten goede komt.

De meerwaarde van de plastisch beschreven seksscènes ontgaan me ook, al probeert hij zelf wel te verantwoorden waarom deze erin zitten. Hij komt er voor mij toch niet mee weg, het komt nogal ‘goedkoop’ over, en past eigenlijk niet in de rest van het boek.

Ook valt hij nogal vaak in herhaling. Op een gegeven moment was zijn mening over het toerisme echt wel duidelijk, maar aan zijn betoog kwam geen einde.
De laatste 100 à 150 blz heb ik moeten zwoegen, het boek had gerust wat dunner mogen zijn.

Maar het laatste hoofdstuk maakte gelukkig weer een en ander goed (op het grote toeval na dan). Daardoor krijgt het boek uiteindelijk 4 sterren, al zou 3,5 misschien nog net gepaster zijn.