Het intrigerende 'gat'

Ik las van Michael Tedja: Meta is haar naam. uitgeverij IJzer, 2022.
Ik ben ergens in dit boek gestopt, omdat ik er niet in en/of uit kom. Tegelijkertijd lees ik in het boek van Michael White ‘Narratieve therapie in de praktijk’ en daarin las ik een tekst waardoor ik een idee heb gekregen waarom dat niet lukt. Hij haalt daar de literatuurwetenschapper Bruner aan die het heeft over het gat tussen de gebeurtenissen waarover verteld wordt en de achtergronden van die gebeurtenissen die je als lezer zelf moet invullen. Als het gat te klein is, verveel je je als lezer, als het gat te groot is waardoor het lezen van de tekst uitput, haak je af. Het ‘gat’ staat dan voor de ruimte die er is tussen wat de auteur schrijft en wat hij ongezegd laat, waardoor je als lezer moet interpreteren, invullen. En in dit boek van Tedja is het gat levensgroot. Je weet niet wie er aan het woord is, door wiens of wier ogen je de gebeurtenis ziet, wat de onderlinge relaties zijn, enzovoort. Het kan binnen een alinea wisselen van protagonist. In het begin lees je door, omdat je geraakt bent door de zinnen, het mooie ervan, het intrigerende, dan lees je door, omdat je wil weten waarover het gaat, de ontwikkeling van het verhaal, en dan lees je door, omdat je vindt dat je een boek moet uitlezen. En dan zie je de andere boeken op de stapel die je ook wilt lezen en komt er een moment dat je verlangend uitkijkt naar het einde van dit boek, want je kunt er geen touw aan vastknopen. En dan sla je het boek dicht en pakt een ander boek. Dat lees je dan en als het uit is, pak je toch weer dit boek, omdat het trekt, het blijft uitstralen: lees mij uit en je wordt beloond.
op internet zocht ik informatie en kwam bij museum De Fundatie uit waar deze zelfde Michael Tedja een expositie heeft.
https://www.museumdefundatie.nl/nl/michael-tedja/
Dat wil ik gaan zien!