In tegenstelling tot de vorige resencent vind ik de spanningsopbouw juist wel erg goed, en is het "grote aantal namen" helemaal geen belemmering voor het zich inleven in de materie.
Het blauwe water was ook al zo'n voltreffer en dit boek, waarin de Nederlandse 'private eye' Max Winter weer een hoofdrol speelt (deze keer zonder vrouwennaam als titel), doet niet voor dat vorige onder. De sfeerschildering van de verschillende milieus en de doeltreffende beschrijving van de gedachtenwereld van de verschillende personages zorgen voor een groot leesplezier, dat tot en met het einde aanhoudt.
Een gouden stropje waard!