Vroeger toen ik een tiener was

Al enkele dagen geleden heb ik dit boek als uitgelezen beschouwd maar het is nu pas dat ik mij waag aan de recensie. Ik heb dit boek de tijd moeten geven om in mijn achterhoofd, in mijn onderbewuste nog even na te malen. Waarom? Het is herkenbaar, ik denk voor velen van ons te herkenbaar soms.

Nu zullen niet alle lezers zich nog young adults beschouwen, ik behoor ook niet meer tot die categorie, maar we zijn het allemaal wel geweest zelfs al voelt het als een ver van ons bed show. En hebben we allemaal die gevoelens niet gehad die in dit boek naar voren komen.

Alles is een kwestie van leven en dood, zwart en wit, en alles of niets. Jouw liefde ontmoeten en mogelijk kwijtraken voelt als het diepste van alle werelden, je kan je je leven zonder hen niet voorstellen. Je kan je niet voorstellen dat dingen anders zullen zijn, of kunnen zijn.

Het is de intensiteit van liefde en leven voor het rationele naar voren komt in de mens. Het is het ego, de blik naar binnen, het is het nog jong mogen zijn maar leren dat je het niet altijd meer kan zijn. Het is de moeilijkheid die volwassen worden heet. Henrico ligt op bed en we weten nog niet wat er verder gebeurt. En dat is eigenlijk tiener zijn, denken alles te weten maar opeens beseffen dat je gewoonweg niet altijd kan weten wat er nog verder gebeurt. Als je maar leert op dingen dingen te vertrouwen. Als hij nou gewoon begint met ademen.